اصل ۱۴۶ قانون اساسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۳: خط ۱۳:


[[رده:اصول قانون اساسی]]
[[رده:اصول قانون اساسی]]
[[رده:قوه مجریه]]

نسخهٔ ‏۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۱۳

اصل ۱۴۶ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: استقرار هر گونه پایگاه نظامی خارجی در کشور هر چند به عنوان استفاده‌های صلح آمیز باشد ممنوع است‏.

پیشینه

در ادامه روند وابستگی نظامی ایران به سلطه آمریکا در دوره حک.مت پهلوی دولت ایالات متحده در نقاط خاصی از این مرز و بوم اقدام به تاسیس پایگاه نظامی کرده بود. برای نمونه می توان به پایگاه های استراق سمع آمریکا در استان های خراسان و مازندان اشاره کرد که بدون شک مضر به منافع عالیه و حاکمیت ملی کشور بود. این امر در مجموع توقع برچیده شدن هر نوع پایگاه نظامی خارجی را در روحیه استقلال طلب جامعه انقلابی ایجاد کرده بود و به همین جهت این خواسته ملی در اصل 146 متبلور شد. [۱]

فلسفه و مبانی نظری

قدرت های بزرگ به منظور حفظ اقتدار خود در نقاط مختلف جهان اقدام به ایجاد پایگاه های نظامی اعم از دریایی، زمینی و هوایی در کشورهای دیگر می کنند. و این تاسیس نقش بسیار موثر و سریعی در پیروزی نظامی کشور نایسی کننده دارد. زیرا بخشی از خاک آین کشور محسوب می گردد و در حقیقت نوعی تجاوز آشکار به حاکمیت ملی و در حکم اشغال قسمتی از سرزمین کشور میزبان است. [۲]

منابع

  1. سیدمحمد هاشمی. حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران حاکمیت و نهادهای سیاسی (جلد دوم). چاپ 23. میزان، 1391.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3859184
  2. عباس ایمانی و امیررضا قطمیری. قانون اساسی در نظام حقوقی ایران پیشینه، آموزه ها، قوانین. چاپ 1. نامه هستی، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4446304