اصل ۱۴۶ قانون اساسی

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو

اصل ۱۴۶ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: استقرار هر گونه پایگاه نظامی خارجی در کشور هر چند به عنوان استفاده‌های صلح آمیز باشد ممنوع است‏.

پیشینه

در ادامه روند وابستگی نظامی ایران به سلطه آمریکا در دوره حک. مت پهلوی دولت ایالات متحده در نقاط خاصی از این مرز و بوم اقدام به تأسیس پایگاه نظامی کرده بود. برای نمونه می‌توان به پایگاه‌های استراق سمع آمریکا در استان‌های خراسان و مازندان اشاره کرد که بدون شک مضر به منافع عالیه و حاکمیت ملی کشور بود. این امر در مجموع توقع برچیده شدن هر نوع پایگاه نظامی خارجی را در روحیه استقلال طلب جامعه انقلابی ایجاد کرده بود و به همین جهت این خواسته ملی در اصل ۱۴۶ متبلور شد.[۱]

فلسفه و مبانی نظری

قدرت‌های بزرگ به منظور حفظ اقتدار خود در نقاط مختلف جهان اقدام به ایجاد پایگاه‌های نظامی اعم از دریایی، زمینی و هوایی در کشورهای دیگر می‌کنند. و این تأسیس نقش بسیار مؤثر و سریعی در پیروزی نظامی کشور نایسی کننده دارد؛ زیرا بخشی از خاک آین کشور محسوب می‌گردد و در حقیقت نوعی تجاوز آشکار به حاکمیت ملی و در حکم اشغال قسمتی از سرزمین کشور میزبان است.[۲]

منابع

  1. سیدمحمد هاشمی. حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران حاکمیت و نهادهای سیاسی (جلد دوم). چاپ 23. میزان، 1391.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3859184
  2. عباس ایمانی و امیررضا قطمیری. قانون اساسی در نظام حقوقی ایران پیشینه، آموزه‌ها، قوانین. چاپ 1. نامه هستی، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4446304