اصل ۱۵ قانون اساسی

اصل ۱۵ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: زبان و خط رسمی و مشترک مردم ایران فارسی است‏. اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی باید با این زبان و خط باشد ولی استفاده از زبانهای محلی و قومی در مطبوعات و رسانه‌های گروهی و تدریس ادبیات آنها در مدارس‏، در کنار زبان فارسی آزاد است‏.

پیشینه

قبل از ظهور اسلام خط و زبان ایران، خط و ربان پهلوی و مشهور به فارسی میانه بود. پس از حمله اعراب به ایران این زبان با عربی آمیخته شد و در قرون سوم و جهارم به اسامی مختلفی چون دری، پارسی دری یا فارسی خوانده می‌شد.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

زبان از بارزترین عوامل شناخت یک ملت در مقابل ملل دیگر است. به همین جهت است که دولتهای استعمارگر، سعی می‌کنند تا با القاء زبان بیگانه، هویت و انسجام ملی آن کشور را متلاشی سازند. زبان بدون خط از بنیان مستحکمی برخوردار نخواهد بود چرا که بدون خط میراث ملی در گذر زمان آسیب‌پذیر است و تدریجاً نابود می‌شود. بنابر این خط از ابزارهای نگهبان میراث یک جامعه تلقی می‌شود.از آنجا که زبان و خط مشترک بیشتر مردم ایران فارسی است و در قانون اساسی به عنوان زبان و خط رسمی شناخته شده اسناد و مکاتبات رسمی با این خط و زبان نوشته می‌شود. در عین حال هر یک از قومیت‌های موجود در ایران می‌توانند زبان محلی خود را حفظ کنند و در مطبوعات و رسانه‌های گروهی از آن استفاده کنند همچنین برای تعلیم و تدریس و تربیت از آن بهره گیرند.

اصول مرتبط

ماده ۵۱ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۵۸ قانون آیین دادرسی مدنی

مقالات مرتبط

نقش مبانی زبان محور در تفسیر پویای اسناد حقوقی بین المللی (با تاکید بر عبارت Task Force)