اصل ۵۱ قانون اساسی

اصل ۵۱ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: هیچ نوع مالیات وضع نمی‌شود مگر به موجب قانون‏. موارد معافیت و بخشودگی و تخفیف مالیاتی بموجب‏ قانون مشخص می‌شود.

توضیح واژگان

مالیات: قسمتی از در آمد و دارایی افراد است که به منظور پرداخت مخارج عمومی و حفظ منافع اقتصادی، اجتماعی و سیاسی کشور به موجب قوانین و به وسیله اهرم های اداری و اجرایی دولت وصول می شود.

فلسفه و مبانی نظری

تاسیس و اداره دستگاههای دولتی محتاج هزینه است که باید از راههای مختلف تامین شود. در آمد های دولت شامل درآمد های خالصه، انحصارات و خدمات دولتی ، در آمد های استقراضی و پولی همچنین در آمد های مالیاتی است که از نظر درجه اهمیت در آمدهای مالیاتی مفید تر از درآمدهای مذکور دیگر است.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

مالیات عبارت از در آمدی است که دولت از طریق وجوه دریافتی از مردم در ازای خدمات یا امکانات عمومی که به آنان ارائه می دهد بدست می آورد. و به دلیل اینکه عمده در آمد دولت محسوب می شود مقررات حاکم بر آن در زمره پیچیده ترین مسائل حقوق متقابل دولت و ملت به شمار می رود. بر همین اساس مالیات از مظاهر حاکمیت دولت ها محسوب شده و به همین دلیل به طور یکجانبه برقرار و به اجبار وصول می گردد. به بیان دیگر پرداخت مالیات یک عمل اداری و اختیاری نیست بلکه جنبه اجبار و الزام دارد. به موجب قانون اساسی وضع مالیات بر عهده مجلس قانونگذاری است که این امر ریشه در حکومت های مردم سالار دارد. لازم به ذکر است همانند کلیه مصوبات مجلس که باید منطبق بر موازین اسلامی باشد مالیات نیز باید با موازین اسلامی انطباق داشته باشد و تشخیص آن با شورای نگهبان است.

مقالات مرتبط

• پیوند جمهوریت و اسلامیت نظام و نهاد مغفول آن