اصل ۱۷۷ قانون اساسی

اصل ۱۷۷ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: بازنگری در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، در موارد ضروری به ترتیب زیر انجام می‌گیرد: مقام رهبری پس از مشورت با مجمع تشخیص مصلحت نظام طی حکمی خطاب به رئیس‌جمهور موارد اصلاح یا تتمیم قانون اساسی را به شورای بازنگری قانون اساسی با ترکیب زیر پیشنهاد می‌نماید:

1. اعضای شورای نگهبان
2. رؤسای قوای سه‌گانه
3. اعضای ثابت مجمع تشخیص مصلحت نظام
4. پنج نفر از اعضای مجلس خبرگان رهبری
5. ده نفر به انتخاب مقام رهبری
6. سه نفر از هیئت وزیران
7. سه نفر از قوه قضائیه
8. ده نفر از نمایندگان مجلس شورای اسلامی
9. سه نفر از دانشگاهیان

شیوه کار و کیفیت انتخاب و شرایط آن را قانون معین می‌کند. مصوبات شوری پس از تأیید و امضای مقام رهبری باید از طریق مراجعه به آراء عمومی بتصویب اکثریت مطلق شرکت کنندگان در همه‌پرسی برسد. رعایت ذیل اصل پنجاه و نهم در مورد همه‌پرسی «بازنگری در قانون اساسی» لازم نیست. محتوای اصول مربوط به اسلامی بودن نظام و ابتنای کلیه قوانین و مقررات بر اساس موازین اسلامی و پایه‌های ایمانی و اهداف جمهوری اسلامی ایران و جمهوری بودن حکومت و ولایت امر و امامت امت و نیز اداره امور کشور با اتکاء به آراء عمومی و دین و مذهب رسمی ایران تغییرناپذیر است.

پیشینه

قانون اساسی سال 1358 در آغاز کار هیچگونه پیش بینی راه حلی برای تجدیدنظر انجام نداده بود و این نقص در همان روزهای اولیه مشهود می نمود. بعد از تجربه ده ساله لزوم تجدید نظر برای کلیه مسئولان مملکتی و به ویژه رهبری احراز گردید و در بازنگری سال 1368 در قالب اصل 177 به قانون اساسی اضافه شد.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

عمل بازنگری در قانون اساسی همانند وضع آن توسط قوه موسس یا نهادی که برای این منظور در قانون اساسی پیش بینی شده است انجام می گیرد. از این رو آیین تجدید نظر در قانون اساسی با شیوه معمولی اصلاح و تغییر قوانین عادی متفاوت است. و یکی از دلایل این امر آن است که قانون اساسی را نتوان به سهولت تغییر داد. اما این دشوار بودن مانع از این است که اصول اساسی متناسب با نیازهای جامعه و همگام با تحولات اجتماعی شود. با این حال ساده کردن این تشریفات نیز از لحاظ عملی خطرناک است بهتر آن است که این میثاق بین ملت و حکومت از دستبرد حوادث مصون بماند و تحول آن با احتیاط انجام شود.

انتقادات

در صدر و ذیل اصل 177 تعارضی بدین شرح وجود دارد که اگر اداره امور کشور باید با اتکای آرای عمومی باشد نمی توانیم ابتنای قوانین و مقررات بر اساس موازین اسلامی را از قبل تعیین کنیم. زیرا ممکن است مردم در آینده این بند را تایید یا رد کنند. بنابراین ما نمی توانیم از هم اکنون برای آیندگان قاعده ای مذهبی را در قانون ارائه و تصریح کنیم که آنان حق تصریح آن را ندارند.

اصول مرتبط

اصل 72 قانون اساسی

اصل 91 قانون اساسی

اصل 93 قانون اساسی

اصل 94 قانون اساسی

اصل 96 قانون اساسی

مقالات مرتبط

• تحدید قلمروصلاحیت دیوان عدالت اداری توسط شورای عالی انقلاب فرهنگی
• تحلیل حقوقی تفسیر پویا از منظر رویه دیوان بین‌المللی دادگستری
• تأملی بر حدود صلاحیت مجمع تشخیص مصلحت نظام در تأیید مصوبات مغایر با قانون اساسی
• شناسایی حق تعیین سرنوشت در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در پرتوی نظریه قدرت موسس
• مبانی نظری امکان بازنگری بنیادین قانون اساسی
• امکان‌سنجی نقش‌آفرینی مردم در ابتکار بازنگری قانون اساسی؛ درنگی بر ظرفیت حقوق اساسی ایران
• یک اصل قانون اساسی؛ دو نظام اقتصادی تحولات اصل 44 نمونه ای از بازنگری غیررسمی در قانون اساسی