ماده 170 قانون اجرای احکام مدنی

ماده 170 قانون اجرای احکام مدنی: مرجع تقاضای اجرای حکم دادگاه شهرستان محل اقامت یا محل سکونت محکوم‌علیه است و اگر محل اقامت یا محل سکونت محکوم‌علیه در ایران معلوم نباشد دادگاه شهرستان تهران است.

مواد مرتبط

• ماده 169 قانون اجرای احکام مدنی
• ماده 171 قانون اجرای احکام مدنی
• ماده 172 قانون اجرای احکام مدنی
• ماده 173 قانون اجرای احکام مدنی
• ماده 174 قانون اجرای احکام مدنی
• ماده 175 قانون اجرای احکام مدنی
• ماده 176 قانون اجرای احکام مدنی
• ماده 177 قانون اجرای احکام مدنی
• ماده 178 قانون اجرای احکام مدنی
• ماده 179 قانون اجرای احکام مدنی
• ماده 180 قانون اجرای احکام مدنی
• ماده 11 قانون آیین دادرسی مدنی

توضیح واژگان

محل اقامت: محل اقامت ممکن است محل سکونت شخص نیز باشد. در خصوص محل اقامت ذکر شده در ماده 170 قانون اجرای احکام مدنی، لازم به ذکر است که ممکن است فقط از لحاظ قانونی محلی را رسماً به عنوان اقامتگاه تعیین کرده باشد و اصلاً در ایران سکونت نداشته باشد یا در نقطه‌ای غیر از اقامتگاه در ایران ساکن باشد.

محکوم‌علیه: شخصی است حقیقی یا حقوقی که در نتیجۀ حکم دادگاه با تکیه بر قدرت قانون، ملزم به اجرای موضوع حکم خواهد بود.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

قانون اجرای احکام مدنی، زمانی تصویب شد که دادگاه‌های ایران، به دادگاه بخش و شهرستان در مرحلۀ بدوی تقسیم می‌شدند. لیکن، امروزه دادگاه‌های عمومی حقوقی، صلاحیت عام رسیدگی به همۀ دعاوی حقوقی را دارند و در نتیجه، دادگاه اخیر الذکر است که صلاحیت اجرای حکم دادگاه خارجی را دارد.

انتقادات

مادۀ فوق، در خصوص محکوم‌علیه مجهول‌المکانی که دارای اموال است، سکوت نموده است. شایسته بود سلسله مراتبی که در ماده 11 قانون آیین دادرسی مدنی، مقرر شده است در قانون اجرای احکام مدنی نیز رعایت می‌شد.