ماده ۲۹ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۹ قانون آیین دادرسی مدنی: رسیدگی به قرارهای عدم صلاحیت در دادگاه تجدیدنظر استان و دیوان عالی کشور، خارج از نوبت خواهد بود.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

صلاحیت: عبارت از توانایی، شایستگی و اختیاری قانونی است که به شخص یا اشخاص حقیقی یا حقوقی اعطا می‌شود تا در محدوده و گستره آن اختیار و توانایی، به اجرای امور مفوضه بپردازند. در تعریفی دیگر، چنین بیان شده‌است که «منظور از صلاحیت دادگاه، یعنی شایستگی دادگاه‌ها برای رسیدگی به انواع دعاوی».

پیشینه

این ماده در قانون سال ۱۲۹۰ و قانون سال ۱۳۱۸ مشابهی ندارد.

فلسفه و مبانی نظری

اعلام تکلیف رسیدگی خارج از نوبت به دلیل حساسیت مقنن نسبت به تعیین تکلیف سریع مسئله صلاحیت و قرار گرفتن پرونده در جریان اصلی رسیدگی است.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

در ماده ۲۹ قانون آیین دادرسی مدنی، به رسیدگی خارج از نوبت در مقام حل اختلاف در صلاحیت تأکید شده‌است اما در مورد دادگاه بدوی که خارج از نوبت در مورد صلاحیت خود اظهارنظر نماید تکلیفی وجود ندارد.

مقالات مرتبط

• اختیارات سرخود دادرس در استناد به عدم صلاحیت محلی
• اثر ارتباط دعاوی در دادرسی مدنی