ماده ۳۱۹ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۳۱۹ قانون آیین دادرسی مدنی: دادگاه مکلف است برای جبران خسارت احتمالی که از دستور موقت حاصل می‌شود از خواهان تأمین مناسبی اخذ نماید. در این صورت صدور دستور موقت منوط به سپردن تأمین می‌باشد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۳۱۰ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۱۱ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۱۲ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۱۳ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۱۴ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۱۵ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۱۶ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۱۷ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۱۸ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۲۰ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۲۱ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۲۲ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۲۳ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۲۴ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۲۵ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۴۴۲ قانون آیین دادرسی مدنی

توضیح واژگان

• دستور موقت: رسیدگی در دادگاه و همچنین در داوری، معمولاً مدتی به طول می‌انجامد. در این مدت ممکن است موضوعاتی بروز کند که مستلزم تعیین تکلیف فوری باشد، در چنین مواردی دستور موقت صادر می‌گردد. فوریت، شرط اصلی صدور دستور موقت است. به این ترتیب در مواردی که رسیدگی عادی موجب ضرر به متقاضی باشد و رسیدگی فوریت دارد، دادگاه می‌تواند حتی بدون احضار طرف مقابل، در مورد توقیف اموال یا انجام عملی یا نهی از آن موقتاً دستوراتی صادر نماید.
• خسارت دستور موقت: خسارات ناشی از اجرای دستور موقت دادگاه که به طرف دعوا یا دیگران وارد می‌شود را خسارت ناشی از دستور موقت نامند.
• تأمین: در قانون آیین دادرسی مدنی، تأمین عبارت است از توقیف اموال اعم از منقول و غیرمنقول.

پیشینه

مفاد این ماده، در ماده ۷۸۱ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸ بیان شده بود با این تفاوت که در قانون جدید آیین دادرسی مدنی دادگاه مکلف به اخذ تأمین مناسب به منظور صدور دستور موقت می‌باشد، در حالی که در قانون سابق اخذ تأمین از اختیارات دادگاه بود.

نکات تفسیری دکترین ماده 319 قانون آیین دادرسی مدنی

پس از احراز شرایط مربوط به صلاحیت و همچنین شرایط عمومی درخواست دستور موقت، دادگاه موظف است میزان تأمین را تعیین و به متقاضی ابلاغ نماید. در هر حال تشخیص تناسب تأمین ماخوذه با موضوع دستور موقت به عهده دادگاه بوده و قابل اعتراض نمی‌باشد. البته عده‌ای معتقدند که با وجود نص صریح این ماده باز هم در صورت عدم وجود خسارت احتمالی دادگاه تکلیفی به اخذ تأمین ندارد. همچنین، شایان ذکر است مهلت تأدیه تأمین نیز با توجه به ماده ۴۴۲ آیین دادرسی مدنی به تشخیص دادگاه تعیین می‌شود و در صورت عدم اجرای دستور در مهلت مقرر قرار رد درخواست دستور موقت صادر خواهد شد.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 319 قانون آیین دادرسی مدنی

1. دادگاه موظف است خسارت احتمالی ناشی از دستور موقت را در نظر بگیرد.
2. خواهان باید تأمین مناسبی برای جبران خسارت احتمالی ارائه دهد.
3. دستور موقت تنها در صورت سپردن تأمین از طرف خواهان صادر می‌شود.
4. هدف از أخذ تأمین، جبران خسارت‌های احتمالی ناشی از اجرای دستور موقت است.

رویه های قضایی

• رای دادگاه درباره شرط تجویز انجام عمل توسط متعهدله (دادنامه شماره ۹۴۰۹۹۷۰۲۲۱۰۰۰۰۲۲)
• رای دادگاه درباره درخواست تخلیه به دلیل استفاده مسکونی از ملک تجاری (دادنامه شماره ۹۴۰۹۹۷۰۲۲۱۰۰۰۰۳۲)
• رای دادگاه درباره حق تقدم استفاده از علامت تجاری (دادنامه شماره ۹۲۰۹۹۷۰۲۲۱۲۰۰۶۵۳)
• رای دادگاه درباره ابطال سند رسمی به موجب سند عادی (دادنامه شماره ۹۶۰۹۹۷۰۲۲۲۹۰۰۱۲۱)
• رای دادگاه درباره اعتراض از آراء هیأت های حل اختلاف کارگر و کارفرما (دادنامه شماره ۹۱۰۹۹۷۰۲۷۰۱۰۱۲۳۵)
• رای دادگاه درباره اثر اعلام رضایت رسمی بر تجدیدنظرخواهی (دادنامه شماره ۹۴۰۹۹۷۰۲۲۱۵۰۰۰۰۸)
• رای دادگاه درباره اثر وکالتنامه نسبت به اموال آینده موکل (دادنامه شماره ۹۴۰۹۹۷۰۲۲۳۳۰۱۶۱۷)

مصادیق و نمونه ها

• تأمین می‌تواند بسته به نظر دادگاه وجه نقد، ضمانت نامه بانکی، وثیقه ملکی و مانند آن باشد اما رویه معمول سپردن وجه نقد به صندوق دادگستری می‌باشد.

کتب مرتبط

• دادرسی فوری، دستور موقت در حقوق ایران و حقوق تطبیقی (موسوی)

مقالات مرتبط

• ماهیت دستور موقت ویژگی آن در حقوق فرانسه
• قرار دستورموقت و رفع اثر از آن در دادگاه‌های خانواده (به لحاظ رویکردهای نوین قانون حمایت از خانواده مصوّب ۱۳۹۱)
• اصل تناسب در آیین دادرسی مدنی