ماده ۹۰ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۹۰ قانون آیین دادرسی مدنی: هر گاه ایرادات تا پایان جلسه اول دادرسی اعلام نشده باشد دادگاه مکلف نیست جدا از ماهیت دعوا نسبت به آن رأی دهد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

پیشینه

ماده ۹۰ قانون آیین دادرسی مدنی، ناظر بر ماده ۲۰۷ قانون قدیم و در مورد ضمانت اجرای عدم اعلام ایراد تا پایان جلسه دادرسی نخستین می‌باشد.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

در مورد ایرادات مورد نظر ماده ۹۰ قانون آیین دادرسی مدنی، به نظر می‌رسد منظور ماده ایراداتی است که از قوانین مخیره می‌باشند چرا که ایرادات مربوط به قواعد آمره مانند صلاحیت ذاتی، عدم احراز سمت، عدم مشروعیت دعوا، در هر مرحله از رسیدگی مسموع بوده و دادگاه مکلف به تعیین و تکلیف آن می‌باشد لذا ضمانت اجرای ماده مذکور عدم الزام دادگاه به بررسی ایراد قبل از ورود در ماهیت مربوط به نوع اول ایرادات (مخیره) می‌باشد که رسیدگی به ایراد همراه با رسیدگی ماهوی صورت می‌گیرد.

انتقادات

چنین مطرح شده است که قانونگذار از ایرادات در این ماده به‌طور مطلق یاد کرده‌است اما به نظر می‌رسد که این ماده منحصراً شامل ایراداتی است که از قواعد مخیره محسوب می‌شوند؛ زیرا موضوعات مربوط به نظم عمومی همواره می‌بایست مورد توجه دادگاه قرار گیرد.