ماده ۲۰۳ قانون آیین دادرسی مدنی: تفاوت میان نسخه‌ها
فاطمه امیدی (بحث | مشارکتها) (ابرابزار) |
فاطمه امیدی (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ماده ۲۰۳ قانون آیین دادرسی مدنی''': اگر اقرار در دادخواست یا حین مذاکره در دادگاه یا در یکی از لوایحی که به دادگاه تقدیم شده‌است به عمل آید، اقرار در دادگاه محسوب می‌شود، | '''ماده ۲۰۳ قانون آیین دادرسی مدنی''': اگر [[اقرار]] در [[دادخواست]] یا حین مذاکره در [[دادگاه]] یا در یکی از [[لایحه|لوایحی]] که به [[دادگاه]] تقدیم شده‌است به عمل آید، اقرار در دادگاه محسوب می‌شود، در غیر این صورت اقرار در خارج از دادگاه تلقی می‌شود. | ||
* {{زیتونی|[[ماده ۲۰۲ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده قبلی]]}} | * {{زیتونی|[[ماده ۲۰۲ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده قبلی]]}} | ||
* {{زیتونی|[[ماده ۲۰۴ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده بعدی]]}} | * {{زیتونی|[[ماده ۲۰۴ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده بعدی]]}} | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
موارد مطرح شده در این ماده شرایط شکلی اقرار می‌باشد که صرف رعایت شرایط شکلی موجب اعتبار اقرار نمی‌شود و رعایت سایر شرایط ماهوی اقرار نیز ضروی است، به عنوان مثال چنانچه فردی ۳۰ ساله دادخواستی به طرفیت شخصی ۲۵ ساله تقدیم نماید و ادعا کند که فرزند خوانده‌است و خوانده در جلسه دادگاه اعتراف به ابوت خود نماید این اقرار هیچ ارزشی ندارد!!<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مبسوط در آیین دادرسی مدنی (جلد دوم)|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=457320|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=مهاجری|چاپ=1}}</ref> | موارد مطرح شده در این ماده شرایط شکلی اقرار می‌باشد که صرف رعایت شرایط شکلی موجب اعتبار اقرار نمی‌شود و رعایت سایر شرایط ماهوی اقرار نیز ضروی است، به عنوان مثال چنانچه فردی ۳۰ ساله دادخواستی به طرفیت شخصی ۲۵ ساله تقدیم نماید و ادعا کند که فرزند خوانده‌است و خوانده در جلسه دادگاه اعتراف به ابوت خود نماید این اقرار هیچ ارزشی ندارد!!<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مبسوط در آیین دادرسی مدنی (جلد دوم)|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=457320|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=مهاجری|چاپ=1}}</ref> | ||
== | == مطالعات فقهی == | ||
واژه اقرار مستقل در فقه به جای واژه «خارج از دادگاه» به کار رفته‌است اقرار ابتدایی دومین واژه ای است که در همین معنی در فقه به کار رفته‌است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=اصطلاحات تشریحی آیین دادرسی (کیفری-مدنی)|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=مجمع علمی و فرهنگی مجد|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2138096|صفحه=|نام۱=فهیمه|نام خانوادگی۱=ملک‌زاده|چاپ=2}}</ref> | واژه اقرار مستقل در فقه به جای واژه «خارج از دادگاه» به کار رفته‌است اقرار ابتدایی دومین واژه ای است که در همین معنی در فقه به کار رفته‌است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=اصطلاحات تشریحی آیین دادرسی (کیفری-مدنی)|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=مجمع علمی و فرهنگی مجد|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2138096|صفحه=|نام۱=فهیمه|نام خانوادگی۱=ملک‌زاده|چاپ=2}}</ref> | ||
== مصادیق و نمونه‌ها == | == مصادیق و نمونه‌ها == | ||
چنانچه فردی ۳۰ ساله دادخواستی به طرفیت شخصی ۲۵ ساله تقدیم نماید و ادعا کند که فرزند خوانده‌است و خوانده در جلسه دادگاه اعتراف به ابوت خود نماید این اقرار هیچ ارزشی ندارد!!<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مبسوط در آیین دادرسی مدنی (جلد دوم)|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=457320|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=مهاجری|چاپ=1}}</ref> | |||
== مقالات مرتبط == | == مقالات مرتبط == | ||
نسخهٔ ۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۵۲
ماده ۲۰۳ قانون آیین دادرسی مدنی: اگر اقرار در دادخواست یا حین مذاکره در دادگاه یا در یکی از لوایحی که به دادگاه تقدیم شده‌است به عمل آید، اقرار در دادگاه محسوب می‌شود، در غیر این صورت اقرار در خارج از دادگاه تلقی می‌شود.
توضیح واژگان
اقرار مستقل: این واژه در فقه به جای واژه «خارج از دادگاه» به کار رفته‌است اقرار ابتدایی دومین واژه ای است که در همین معنی در فقه به کار رفته‌است.[۱]
پیشینه
مفاد این ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ ذیل مواد ۷۷ و ۳۶۶ بیان شده بود اما در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ مشابهی نداشته‌است. ۶۹۹
در نظام حقوقی انگلوساکسون نیز اقرار به دو نوع اقرار قضایی و اقرار غیرقضایی دسته‌بندی شده‌است ف اقرار قضایی اقراری است که در حضور دادگاه یا در جریان رسیدگی صورت می‌گیرد که شامل اقرار در رسیدگی‌های مقدماتی نیز می‌شود. اما اقرار غیر قضایی اقراری است که در خارج از دادگاه یا در برابر هر شخص رسمی یا غیررسمی در غیر زمان رسیدگی و بازجویی صورت می‌گیرد. در قوانین لیبی و سوریه به این دو نوع اقرار تصریح شده‌است و در برخی دیگر از جمله مصر و عراق اگرجه این تقسیم ذکر نشده‌است ولی در تعریف اقرار عبارت «حضور در دادگاه» قید شده‌است.[۲]
نکات توضیحی و تفسیری دکترین
به موجب این ماده در صورتی که اقرار در دادخواست یا در حین مذاکره در دادگاه یا یکی از لوایح تقدیمی صورت گیرد اقرار در دادگاه محسوب می‌شود، برخی معتقدند اقرار در دادگاه معنای وسیع تری داشته و اقرار در جلسه تحقیقات و معاینه محلی که با حضور نماینده دادگاه نیز اقرار در دادگاه محسوب می‌شود. این نظر تحت تأثیر قانون آیین دادرسی مدنی فرانسه بیان شده‌است چراکه در فرانسه جلسه استنطاق را هم جلسه دادگاه می‌دانند و اقرار در آن را هم طبعاً اقرار در دادگاه می‌شناسند.[۳][۴]
در مورد اقرار خارج از دادگاه این گونه بحث می‌شود که سنجش اعتبار اقرار خارج از دادگاه به عهده دادرس می‌باشد و طرق اثبات اقرار خارج از دادگاه همچون سایر ادله می‌باشد به عنوان مثال در صورتی که اقرار شفاهاً باشد با شهادت شهود و در صورتی که ضمن سند عادی یا رسمی باشد می‌تواند حسب مورد مورد انکار و تردید و جعل قرار گیرد.[۵][۶][۷]
موارد مطرح شده در این ماده شرایط شکلی اقرار می‌باشد که صرف رعایت شرایط شکلی موجب اعتبار اقرار نمی‌شود و رعایت سایر شرایط ماهوی اقرار نیز ضروی است، به عنوان مثال چنانچه فردی ۳۰ ساله دادخواستی به طرفیت شخصی ۲۵ ساله تقدیم نماید و ادعا کند که فرزند خوانده‌است و خوانده در جلسه دادگاه اعتراف به ابوت خود نماید این اقرار هیچ ارزشی ندارد!![۸]
مطالعات فقهی
واژه اقرار مستقل در فقه به جای واژه «خارج از دادگاه» به کار رفته‌است اقرار ابتدایی دومین واژه ای است که در همین معنی در فقه به کار رفته‌است.[۹]
مصادیق و نمونه‌ها
چنانچه فردی ۳۰ ساله دادخواستی به طرفیت شخصی ۲۵ ساله تقدیم نماید و ادعا کند که فرزند خوانده‌است و خوانده در جلسه دادگاه اعتراف به ابوت خود نماید این اقرار هیچ ارزشی ندارد!![۱۰]
مقالات مرتبط
منابع
- ↑ فهیمه ملک‌زاده. اصطلاحات تشریحی آیین دادرسی (کیفری-مدنی). چاپ 2. مجمع علمی و فرهنگی مجد، 1390. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2138096
- ↑ سیدمصطفی محقق داماد. قواعد فقه (جلد سوم) بخش قضایی. چاپ 4. مرکز نشر علوم اسلامی، 1387. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2178184
- ↑ سیدجلال الدین مدنی. آیین دادرسی مدنی (جلد دوم) (دادگاه‌های عمومی و انقلاب). چاپ 1. پایدار، 1379. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1180960
- ↑ علی عباس حیاتی. شرح قانون آیین دادرسی مدنی. چاپ 2. سلسبیل، 1385. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 467888
- ↑ ایرج گلدوزیان. کلیات و مقدمه علم حقوق. چاپ 2. مجمع علمی و فرهنگی مجد، 1391. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4163692
- ↑ سیدحسن امامی. حقوق مدنی (جلد ششم) (در ادله اثبات دعوا، اقرار، اسناد، شهادت، امارات، قسم، اصول عملیه). چاپ 7. کتابفروشی اسلامی، 1375. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 273276
- ↑ قدرت اله واحدی. آیین دادرسی مدنی کتاب دوم. چاپ 4. میزان، 1386. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3526640
- ↑ علی مهاجری. مبسوط در آیین دادرسی مدنی (جلد دوم). چاپ 1. فکرسازان، 1387. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 457320
- ↑ فهیمه ملک‌زاده. اصطلاحات تشریحی آیین دادرسی (کیفری-مدنی). چاپ 2. مجمع علمی و فرهنگی مجد، 1390. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2138096
- ↑ علی مهاجری. مبسوط در آیین دادرسی مدنی (جلد دوم). چاپ 1. فکرسازان، 1387. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 457320