ماده ۲۰۴ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۰۴ قانون آیین دادرسی مدنی: اقرار شفاهی است وقتی که حین مذاکره در دادگاه به عمل آید و کتبی است درصورتی که در یکی از اسناد یا لوایحی که به دادگاه تقدیم گردیده اظهار شده باشد.

در اقرار شفاهی، طرفی که می‌خواهد از اقرار طرف دیگر استفاده نماید باید از دادگاه بخواهد که اقرار او در صورت مجلس قید شود.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

اقرار کتبی: نوشته‌ای که حاوی اخباری به زیان نویسنده و به نفع دیگری می‌باشد که می‌تواند به موجب نوشته عادی یا رسمی صورت گیرد ماننداقرار در لایحه، دادخواست، یا نامه خصوصی یا قید دین در دفتر تجاری

پیشینه

مفادی این ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ ذیل مواد ۷۷، ۳۰۰و۳۰۲ این قانون بیان شده بود و همچنین مشابه این ماده در ماده ۳۶۷ قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۳۱۸ آمده‌است.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

با توجه به این ماده اقرار چه در دادگاه و چه خارج از آن می‌تواند کتبی یا شفاهی باشد، اقرار شفاهی در دادگاه در صورت جلسه قید می‌شود، و در خارج از آن توسط شاهد اثبات می‌شود.

به منظور مصون ماندن اقرار شفاهی در دادگاه مقرله می‌تواند درخواست کند تا اقرار شفاهی در صورتجلسه مکتوب شود با توجه به این امر آیا استنکاف مقر از امضای صورت جلسه دادگاه اقرار را بی اثر می‌کند؟ برای این سؤال یاد اینطور پاسخ داد که صورت جلسه دادگاه سند رسمی است که توسط مأمور صلاحیت دار تنظیم شده‌است و اعلام دادرس برای صحت مفاد آن مفایت می‌کند هرچند طرفین امضا نکنند. آنجه برای کشف حقیقت اهمیت دارد احراز واقعیت از زبان طرفین دعواست و این امر، رخ داده و دادرس این واقعه را همچون وقایع دیگر بیان می‌کند ، البته به این پاسخ این ایراد وارد است که با پذیرش این امر، امکان سوءاستفاده قضات و رسیدگی بر اساس اطلاعات خلاف واقع فراهم می‌شود. (منبعی ندارم)

مصادیق و نمونه‌ها

۱) اقرار کتبی مانند سندی که مدیون در مورد استقراض به دائن خود می‌دهد یا سندی که بدهکار پس از وصول طلق خود به مدیون می‌دهد.