ماده ۱۲۱ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۱۲۱ قانون آیین دادرسی مدنی: تأمین در این قانون عبارت است از توقیف اموال اعم از منقول و غیرمنقول.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

تأمین: به معنای در امنیت قراردادن، ایمن کردن، آرام کردن، حفظ کردن، می‌باشد.

پیشینه

مفاد این ماده قبلاً در ماده ۲۴۰ ق.ا.د. م پیش‌بینی شده بود.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

در این ماده مقنن تأمین را توقیف اموال اعم از منقول یا غیرمنقول تعریف کرده‌است

تأمین مذکور در ماده ۱۰۹ به نظر منصرف از این ماده بوده چرا که در فرض درخواست تأمین از خواهان اموال وی توقیف نمی‌شود و توسط خود او برای ادامه رسیدگی به صندوق دادگستری سپرده می‌شود.

برای توقیف اموال غیرمنقول مدیر اجرا شرحی به دایره اجرای ثبت محل نوشته و توقیف مال را درخواست می‌کند، دایره اجرا در صورتی که مال متعلق به طلبکار بوده و به ثبت رسیده باشد فوراً مراتب را در دفتر املاک و در صورتی که به ثبت نرسیده باشد در دفتر املاک بازداشتی قید و آن را به دفتر اجرای دادگستری اعلام می‌کند. و در صورتی که توقیف ممکن نباشد خواهان باید مال دیگری معرفی کند. و برای توقیف اموال منقول با معرفی خواهان، دادورز اموال را در حیطه توقیف درمی‌آورد.

انتقادات

قانون گذار در مبحث اول فصل ششم این قانون ابتدا مقررات راجع به تأمین را بررسی کرده و بعداً در ماده ۱۲۱ به تعریف تأمین پرداخته است و همچنین در ماده ۱۲۱ تأمین را توقیف مال دانسته در حالی که ممکن است مال توقیف نشود بلکه حقی توقیف گردد که قابل تقویم به پول باشد و در عین حال فاقد عناصر مال باشد.

مصادیق و نمونه‌ها

۱) در صورتی که ده‌ها نفر ارزش مازاد یک مال را توقیف کنند دایره اجرا بعد از فروش مال توقیف شده به ترتیب حق تقدم، محکوم به را به محکوم له پرداخت می‌کند.

۲)توقیف ممکن است مال نباشد بلکه حقی توقیف گردد که قابل تقویم به پول باشد و در عین حال فاقد تمام عناصر مال باشد مانند حق انحصاری استفاده از علامت تجاری.