ماده ۲۱۹ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۱۹ قانون آیین دادرسی مدنی: ادعای جعلیت نسبت به اسناد و مدارک ارائه شده باید برابر ماده (۲۱۷) این قانون با ذکر دلیل اقامه شود، مگر اینکه دلیل ادعای جعلیت بعد از موعد مقرر و قبل از صدور رأی یافت شده باشد درغیر این صورت دادگاه به آن ترتیب اثر نمی‌دهد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

سند: وفق ماده ۱۲۸۳ ق. م سند عبارت است از هر نوشته‌ای که در مقام دعوا یا دفاع بتوان به آن استناد نمود.

پیشینه

مفاد این ماده در ماده ۳۴۳ قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ و همچنین ماده ۳۷۹ قانون سابق بیان شده بود.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

ادعای جعلیت نسبت به سند اصولاً باید تا نخستین جلسه دادرسی و در مورد واخواهی ضمن دادخواست واخواهی اقامه شود مگر اینکه مورد ادعا پس از جلسه اول به دست مدعی رسیده باشد که در این صورت می‌تواند بعد از جلسه اول آن را مطرح نماید.

ادعای جعل می‌تواند به صورت ساده و بدون معرفی جاعل صورت بگیرد (جعل طاری) که در این صورت بدون نیاز به طرح دادخواست و در قالب ایراد مطرح می‌شود و دعوا در همان دادگاه حقوقی رسیدگی خواهد شد.

ادعای جعل با اظهار انکار یا تردید از حیث آثار تفاوت‌هایی دارد، در صورت ادعای جعل مدعی باید این امر را در دادگاه ثابت نماید اما در ادعای انکار و تردید، ارائه کننده سند باید اصالت آن را ثابت نماید.

مطابق این ماده ادعای جعلیت را می‌توان هم نسبت به اسناد عادی و هم اسناد رسمی مطرح نمود.

در صورتی که سند ابرازی در صورت یا متن خود علائم جعل را به خوبی داشته باشد دادگاه دیگر منتظر ادعای جعل نمی‌شود و خود آن را بررسی می‌نماد.