ماده ۳۱۸ قانون آیین دادرسی مدنی

پس از صدور دستور موقت در صورتی که از قبل اقامه دعوا نشده باشد، درخواست کننده باید حداکثر ظرف بیست روز از تاریخ صدور دستور، به منظور اثبات دعوای خود به دادگاه صالح مراجعه و دادخواست خود را تقدیم و گواهی آن را به دادگاهی که دستور موقت صادر کرده تسلیم نماید. در غیر این صورت دادگاه صادرکننده دستور موقت به درخواست طرف، از آن رفع اثر خواهد کرد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

موقت: «آنچه که در مدتی محدود و معین به جا می‌ماند و سپس زایل می‌شود – چیزی که وقت آن معین شده‌است»

پیشینه

در حقوق انگلستان نیز در صورتی که درخواست صدور انسداد دعوا (دستور موقت) قبل از اقامه دعوا در دادگاه ارائه شده باشد درخواست کننده باید تعهدی مبنی بر طرح فوری دعوا را به دادگاه بدهد مگر اینکه دادگاه به گونه ای دیگر مقرر نماید که در این صورت دادگاه باید مهلت معینی برای اقامه دعوا مشخص نماید.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

مطابق این ماده در صورت عدم طرح دعوای اصلی در مهلت مقرر (۲۰ روز از تاریخ صدور دستور موقت) توسط خواهان، دادگاه تنها در صورتی در رفع اثر وظیفه دارد که خوانده دعوا این امر را درخواست نماید در غیر این صورت دستور موقت باقی بوده و پرونده بایگانی می‌شود. چرا که دادگاه راساً نمی‌تواند از دستور موقت رفع اثر نماید.

همان‌طور که یاد شد مبدأ محاسبه مهلت طرح دعوی روز صدور دستور موقت می‌باشد.

در صورت عدم طرح دعوای اصلی در مهلت مقرر پرداخت خسارات ناشی از صدور دستور موقت به عهده متقاضی دستورموقت خواهد بود.

انتقادات

در حقوق انگلستان در مورد قرار انسداد (دستور موقت) پیش از طرح دعوا، در جلسه اول رسیدگی به اصل دعوا در مورد لغو یا ادامه اثر قرار تصمیم‌گیری می‌شود بهتر بود در حقوق ایران نیز چنین موردی در قانون پیش‌بینی می‌شد.