ماده ۲۴۲ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۴۲ قانون آیین دادرسی مدنی: دادگاه می‌تواند به درخواست یکی از اصحاب دعوا همچنین درصورتی که مقتضی بداند گواهان را احضار نماید. در ابلاغ احضاریه، مقرراتی که برای ابلاغ اوراق قضایی تعیین شده رعایت می‌گردد و باید حداقل یک هفته قبل از تشکیل دادگاه به گواه یا گواهان ابلاغ شود.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

استشهاد: استشهاد در لغت مصدر باب استفعال از ریشه «شهد» به معنای حضور طلبی، گواهی خواهی می‌باشد و در فقه به درخواست قاضی یا هر ذینفع دیگری در دعوا از طریق قاضی برای حضور گواه آگاه در نزد قاضی و ابراز مایعلم خود را استشهاد گویند.

پیشینه

مفاد این ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ مشابهی ندارد، اما مفاد این ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۳۱۸ ذیل مواد ۴۰۷ و ۴۰۸ آن قانون بیان شده بود.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

مطابق مواد ۲۳۲و۲۴۲و۲۴۳ ق.ا.د. م اصل بر استماع گواهی در دادگاه می‌باشد.

صرف درخواست استناد کننده به گواهی مبنی بر احضار گواهان، دادگاه را مکلف به ارسال اخطاریه نمی‌کند و این امر منوط به موافقت دادگاه خواهد بود.

مطابق این ماده مقرراتی که در مورد ابلاغ اوراق قضایی رعایت می‌گردد (مقررات فصل سوم در باب دوم ق.ا.د. م) باید برای ابلاغ احضاریه مورد توجه قرار گیرد.

در ماده ۶۴ این قانون فاصله بین ابلاغ وقت به اصحاب دعوی و جلسه دادرسی باید حداقل ۵ روز باشد اما این تاریخ مطابق این ماده برای ابلاغ اخطاریه به گواه حداقل هفت روز می‌باشد.

سوابق و مستندات فقهی

شهادت شخص متبرع (شخصی که بدون درخواست قاضی و داوطلب شهادت است) پدیرفته نیست خواه قبل از اقامه دعوا باشد یا بعد از آن، چه اینکه علاقه زیاد او نسبت به ادای شهادت، در موضع تهمت است ولی این امر موجب رد شاهد نمی‌شود و از این جهت اگر بعداً، شهادت دیگر دهد استماع می‌شود، اما نسبت به جواز شهادت ایشان در همان خصوص در مجلس دیگر دو احتمال وجود دارد.