ماده ۴۰۰ قانون آیین دادرسی مدنی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
ماده ۴۰۰ قانون آیین دادرسی مدنی: مقررات مواد (۳۳۷) و (۳۳۸) این قانون در مورد فرجام خواهی از احکام و قرارها نیز لازم الرعایه می‌باشد.
مواد مرتبط
پیشینه
این ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ مشابهی نداشته[۱] اما مشابه مفاد آن ذیل ماده ۵۲۹ قانون آیین دادرسی مدنی پیش‌بینی شده بود.[۲][۳]
ننکات توضیحی و تفسیری دکترین
با توجه به عموم و اطلاق ماده ۴۵۲ قانون آیین دادرسی مدنی باید پذیرفت که فرجام خواه می‌تواند با اثبات هر یک از موارد مذکور در ماده ۳۰۶ قانون آیین دادرسی مدنی از دادگاه درخواست نماید که تأخیر متناسب او در فرجامخواهی مورد چشم پوشی قرار گیرد[۴] علاوه بر مواد ذکر شده در این قانون حکم ماده ۳۵۵ قانون آیین دادرسی مدنی نیز در دیوان عالی کشور لازم الرعایه است.[۵]
منابع:
- ↑ علی رفیعی. روند نمای تقنینی قانون آیین دادرسی مدنی. چاپ 1. فکرسازان، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2799152
- ↑ عباس زراعت. محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران. چاپ 3. ققنوس، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 563944
- ↑ علی رفیعی. روند نمای تقنینی قانون آیین دادرسی مدنی. چاپ 1. فکرسازان، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2799148
- ↑ عباس زراعت. محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران. چاپ 3. ققنوس، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 563948
- ↑ عباس زراعت. محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران. چاپ 3. ققنوس، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 563952