ماده ۱۳۰ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۱۳۰ قانون آیین دادرسی مدنی: هرگاه شخص ثالثی در موضوع دادرسی اصحاب دعوای اصلی برای خود مستقلاً حقی قایل باشد یا خود را در محق شدن یکی از طرفین ذی‌نفع بداند، می‌تواند تا وقتی که ختم دادرسی اعلام نشده‌است، وارد دعوا گردد، چه این که رسیدگی در مرحله بدوی باشد یا در مرحله تجدیدنظر. دراین صورت نامبرده باید دادخواست خود را به دادگاهی که دعوا در آنجا مطرح است تقدیم و در آن منظور خود رابه طور صریح اعلان نماید.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

ورود ثالث: مداخله شخص ثالث در دعوای مطروحه بین دو نفر برای احقاق حق خود یا جلوگیری از تضییع آن یا تثبیت حقوق یکی از طرفین را اصطلاحاً ورود ثالث می‌نامند.

وارد ثالث اصلی: هرگاه وارد ثالث در دعوای مطرح شده برای خود مستقلاً حقی قایل باشد، ثالث استقلالی یا اصلی نامیده می‌شود.

وارد ثالث تبعی: هرگاه وارد ثالث برای تثبیت حقوق یکی از اصحاب دعوی وارد دعوی شود، ثالث تبعی نامیده می‌شود.

پیشینه

مطابق ماده ۵۵۴ قانون فرانسه ورود ثالث درهر یک از مراحل بدوی و پژوهش امکان‌پذیر می‌باشد.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

دعوی ورود ثالث از دعاوی طاری می‌باشد ، دادگاه صالح برای رسیدگی به این دعوی دادگاهی است که صلاحیت رسیدگی به دعوای اصلی را داشته و دعوی در آن مطرح می‌باشد. چرا که موصوع این دعوی همان موضوع دعوی اصلی می‌باشد و این دعوا تا زمان اعلام ختم رسیدگی در مرحله بدوی و تجدیدنظر با تقدیم دادخواست قابل پذیرش می‌باشد. در صورت فسخ قرار رد دادگاه بدوی مربوط به دعوی ورود ثالث در مرحله تجدیدنظر، و وجود دعوای اصلی در مرحله تجدیدنظر، دادگاه تجدیدنظر با رسیدگی توامان به هر دو دعوی اقدام به صدور رای می‌نماید.

مقالات مرتبط

• ورود ثالث در رویه دیوان بین المللی دادگستری (ماده 62 اساسنامه)
• آثار انتقال ارادی دعوا نسبت به طرفین و نقش انتقال گیرنده در دادرسی
• مطالعه تطبیقی شرط تضمین مسئولیت در قراردادها
• دعوای وارد ثالث تبعی درحقوق ایران و فرانسه
• دعوای‌اضافی
• تغییر عناصر دعوی: شرحی بر ماده 98قانون آیین دادرسی مدنی