ماده ۱۴۸ قانون آیین دادرسی مدنی
ماده ۱۴۸ قانون آیین دادرسی مدنی: چنانچه بر دادگاه معلوم شود مقدار تأمینی که تعیین گردیده کافی نیست، مقدار کافی را برای تأمین تعیین می‌کند. درصورت امتناع خواهان یا تجدیدنظرخواه از سپردن تأمین تعیین شده برابر ماده فوق اقدام می‌شود.
توضیح واژگان
تأمین: تأمین در لغت به معنای قراردادن در امن و آسایش می‌باشد و در اصطلاح حقوقی وثیقه و تضمین است. قرار تأمین برای متقاضی آن به گونه‌ای است که تحت شرایطی، مالی را توقیف می‌نماید.[۱]
پیشینه
مفاد این ماده در ماده ۲۲ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 1318 آورده شده بود.[۲]
نکات توضیحی و تفسیری دکترین
با توجه به این ماده، دادگاه صرف مجاز به افزایش میزان تأمین می‌باشد و نمی‌تواند میزان تأمین را کاهش دهد، مگر اینکه اینگونه استدلال شود که منظور از وضع این ماده تناسب تأمین بوده‌است خواه کم شود یا زیاد دادگاه می‌تواند آن را اعمال نماید.[۳]
نکات توضیحی
در هر حال نوع تأمین در این موارد اعم است از وجه نقد و اموال منقول و غیرمنقول.[۴]
ضمانت اجرای عدم سپردن تأمین افزایش یافته همان ضمانت ماده ۱۴۷ قانون آیین دادرسی مدنی می‌باشد که با درخواست متقاضی تأمین قراررد دادخواست صادر می‌شود.[۵]
منابع
- ↑ سیدحمیدرضا طباطبایی. ایراد به عنوان دفاع خوانده در دادرسی مدنی. چاپ 1. جنگل، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2550904
- ↑ عباس زراعت. محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران. چاپ 3. ققنوس، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 556532
- ↑ علی مهاجری. مبسوط در آیین دادرسی مدنی (جلد دوم). چاپ 1. فکرسازان، 1387. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 456380
- ↑ یوسف نوبخت. نگاهی به آیین دادرسی مدنی. چاپ 1. رادنواندیش، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 5312268
- ↑ یوسف نوبخت. نگاهی به آیین دادرسی مدنی. چاپ 1. رادنواندیش، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 5312280