ماده ۵۱۷ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۵۱۷ قانون آیین دادرسی مدنی: دعوائی که به طریق سازش خاتمه یافته باشد، حکم به خسارت نسبت به آن دعوا صادر نخواهد شد، مگر این که ضمن سازش نسبت به خسارات وارده تصمیم خاصی اتخاذ شده باشد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

• ضرر: ضرر عبارت است از فوت آنچه انسان واجد آن است، خواه نفس باشد یا مال یا جوارح» و همچنین برخی فقها صراحتاً عدم النفع را ضرر دانسته‌اند و چنانچه مقتضی عدم النفع کامل باشد، ضرر محسوب شده و قابل مطالبه است.

پیشینه

ماده ۵۱۷ قانون آیین دادرسی مدنی در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ مشابهی نداشته‌است، اما مشابه مفاد آن ذیل ماده ۷۱۵ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸ پیش‌بینی شده بود.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

در مورد دعاوی که با سازش طرفین در دادگاه یا خارج از دادگاه، خاتمه یافته‌اند، دادگاه نمی‌تواند حکم به خسارت دهد هر چند طرفین مطالبه کرده باشند چراکه طرفین با توجه به موضع خود سازش نموده و خسارات خود را نیز باید در همان سازش نامه تصریح نمایند. مگر اینکه در سازش نامه صراحتاً قید شده باشد که تکلیف خسارت وارده را به رسیدگی دادگاه واگذار کرده‌اند که در این صورت دعوای مستقلی برای خسارت قابل طرح می‌باشد. سبب آن است که خسارت از متفرعات دعوای اصلی است و در صورت زوال دعوای اصلی، متفرعات آن نیز زائل می‌شود و از آنجا که یکی از طرق زوال دادرسی سازش می‌باشد، در صورت سازش اصولاً خسارت نیز منتفی می‌باشد. در نهایت، ذکر این نکته ضرورت دارد که چنانچه سازش نسبت به بخشی از دعوا صورت گرفته باشد، نسبت به باقی دعوا می‌توان حکم به خسارت صادر نمود.

رویه‌های قضایی

• نظریه شماره 1147/96/7 مورخ 1396/05/21 اداره کل حقوقی قوه قضاییه