ماده ۲۱۸ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۱۸ قانون آیین دادرسی مدنی: در مقابل تردید یا انکار، هرگاه ارائه کننده سند، سند خود را استرداد نماید، دادگاه به اسناد و دلایل دیگر رجوع می‌کند. استرداد سند دلیل بر بطلان آن نخواهد بود، چنانچه صاحب سند، سند خود را استرداد نکرد و سند مؤثر در دعوا باشد، دادگاه مکلف است به اعتبار آن سند رسیدگی نماید.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

منکر: کسی است که خواسته دعوی را تکذیب کرده یا در برابر مدعی سکوت اختیار نماید، به‌طور کلی هر واکنشی که مدعی علیه در رد خواسته از خود نشان دهد.

پیشینه

مفاد این ماده در ماده ۲۹۷ قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ و هچنین ماده ۳۷۸ قانون آیین دادرسی سال ۱۳۱۸ پیش‌بینی شده بود.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

فرایند رسیدگی به ادعای انکار و تردید با قرار اعدادی صادره از دادگاه شروع می‌شود.

در صورتی که ابراز کننده سند، سند خود را استرداد نموده و از دادگاه بخواهد آن را نادیده بگیرد، سند از اعداد دلایل خارج شده و دیگر موجبی برای رسیدگی به انکار یا تردید وجود ندارد. در غیر اینصورت در صورتی که سند مؤثر در دعوا باشد به اعتبار آن رسیدگی می‌شود. مؤثر در دعوی بدان معنی است که سند با دعوی ارتباط کامل داشته (مرتبط بودن) و همچنین سند یاد شده به کیفیتی است که اقناع وجدان دادرس را تغییر دهد.

مقررات ماده ۲۰۷ این قانون بر این ماده حاکم می‌باشد بدین مفهوم که در صورتی که طرف مقابل به بخشی از سند که به نفعش می‌باشد استناد کند امکان استرداد سند وجود ندارد.