ماده ۲۴۴ قانون آیین دادرسی مدنی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (Wikihagh admin صفحهٔ ماده 244 قانون آیین دادرسی مدنی را به ماده ۲۴۴ قانون آیین دادرسی مدنی منتقل کرد: فارسی سازی نویسه ها) |
فاطمه امیدی (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ماده ۲۴۴ قانون آیین دادرسی مدنی''': در صورت معذور بودن [[شاهد|گواه]] از حضور در [[دادگاه]] و همچنین در مواردی که دادگاه مقتضی بداند می‌تواند [[شهادت|گواهی]] [[شاهد|گواه]] را در منزل یا [[محل کار]] او یا در محل [[دعوا]] توسط یکی از [[قاضی|قضات]] [[دادگاه]] استماع کند. | |||
* {{زیتونی|[[ماده ۲۴۳ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده قبلی]]}} | |||
* {{زیتونی|[[ماده ۲۴۵ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده بعدی]]}} | |||
== | == مواد مرتبط == | ||
* [[ماده ۲۰۰ قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
* [[ماده ۲۰۱ قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
* [[ماده ۲۴۳ قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
* [[ماده ۲۴۵ قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
* [[ماده ۲۴۶ قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
== پیشینه == | == پیشینه == | ||
در | این ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ مشابهی نداشته‌است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=روند نمای تقنینی قانون آیین دادرسی مدنی|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2798036|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=رفیعی|چاپ=1}}</ref> لیکن مفاد آن در [[ماده ۴۱۰ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 1318]] پیش‌بینی شده بود. با این تفاوت که به جای عبارت «یکی از قضات دادگاه» عبارت «یکی از کارمندان خود» به کار رفته بود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=558568|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=3}}</ref> | ||
== نکات توضیحی و تفسیری دکترین == | == نکات توضیحی و تفسیری دکترین == | ||
این ماده را می‌توان تکمیل کننده ماده ۲۴۳ دانست چرا که ممکن است عدم حضور ناشی از عذری باشد. | این ماده را می‌توان تکمیل کننده [[ماده ۲۴۳ قانون آیین دادرسی مدنی]]، دانست چرا که ممکن است عدم حضور ناشی از عذری باشد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مبسوط در آیین دادرسی مدنی (جلد دوم)|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=459620|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=مهاجری|چاپ=1}}</ref> | ||
مطابق مواد ۲۴۴ و ۲۴۵ | == نکات توضیحی == | ||
استماع گواهی در خارج از دادگاه توسط [[دادرس علی‌البدل]] به عمل می‌آید و انجام آن به [[مباشرت]] [[قاضی]] رسیدگی کننده به [[دعوا]] نیز بلامانع به نظر می‌رسد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=نگاهی به آیین دادرسی مدنی|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=رادنواندیش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=5324436|صفحه=|نام۱=یوسف|نام خانوادگی۱=نوبخت|چاپ=1}}</ref> استماع شهادت در منزل شاهد یا محل کار او یا هر مکان دیگر که توسط قاضی صورت می‌گیرد به معنی ادای شهادت در دادگاه است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=ادله اثبات دعوی|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=حقوقدان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1755764|صفحه=|نام۱=احمدعلی|نام خانوادگی۱=حمیتی واقف|چاپ=1}}</ref> مطابق [[ماده ۲۴۴ قانون آیین دادرسی مدنی|مواد ۲۴۴]] و [[ماده ۲۴۵ قانون آیین دادرسی مدنی|۲۴۵ قانون آیین دادرسی مدنی]] دادگاه می‌تواند از تبدیل [[شاهد اصل]] به [[شاهد فرع]] جلوگیری کند و گواهی شاهد اصل را استماع نماید.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=ادله اثبات دعوی|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=حقوقدان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1755876|صفحه=|نام۱=احمدعلی|نام خانوادگی۱=حمیتی واقف|چاپ=1}}</ref> | |||
با توجه به | == انتقادات == | ||
این دو نوع استماع شهادت شهود یک عیبی دارد و آن این است که محکمه حاکمه با گواه تماس مستقیم پیدا نمی‌کند. در گواهی شنیدن قول شاهد آن هم به وسیله [[صورت مجلس|صورت مجلس‌هایی]] که کاملاً وضع حقیقی ادای گواهی را منعکس نمی‌کند کافی نیست، باید گواه را دید و اطلاعات او را از دهان خودش شنید تا ارزش آن معلوم شود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=آیین دادرسی مدنی و بازرگانی (جلد دوم)|ترجمه=|جلد=|سال=-|ناشر=مجمع علمی و فرهنگی مجد|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2511604|صفحه=|نام۱=احمد|نام خانوادگی۱=متین دفتری|چاپ=-}}</ref> نکته دیگر آن که با توجه به خلاف اصل بودن اخذ گواهی گواه در منزل یا محل کار وی، در این دو مورد دادگاه تکلیفی به دعوت [[اصحاب دعوا|طرفین]] برای حضور در لحظه گواهی نخواهد داشت، این امر با ظاهر [[ماده ۲۰۰ قانون آیین دادرسی مدنی|مواد ۲۰۰]] و [[ماده ۲۰۱ قانون آیین دادرسی مدنی|۲۰۱ قانون آیین دادرسی مدنی]] سازگار نیست و حداقل باید مفاد شهادت به اطلاع طرفین دعوا برسد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=559472|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=3}}</ref> | |||
== | == منابع == | ||
{{پانویس|۲}} | |||
{{مواد قانون آیین دادرسی مدنی}} | |||
[[رده:مواد قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
[[رده:دادرسی نخستین]] | |||
[[رده:رسیدگی به دلایل]] | |||
[[رده:شهادت]] | |||
[[رده:اختیارات قاضی]] | |||
[[رده:شهادت خارج از دادگاه]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۵۴
ماده ۲۴۴ قانون آیین دادرسی مدنی: در صورت معذور بودن گواه از حضور در دادگاه و همچنین در مواردی که دادگاه مقتضی بداند می‌تواند گواهی گواه را در منزل یا محل کار او یا در محل دعوا توسط یکی از قضات دادگاه استماع کند.
مواد مرتبط
- ماده ۲۰۰ قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده ۲۰۱ قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده ۲۴۳ قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده ۲۴۵ قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده ۲۴۶ قانون آیین دادرسی مدنی
پیشینه
این ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ مشابهی نداشته‌است.[۱] لیکن مفاد آن در ماده ۴۱۰ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 1318 پیش‌بینی شده بود. با این تفاوت که به جای عبارت «یکی از قضات دادگاه» عبارت «یکی از کارمندان خود» به کار رفته بود.[۲]
نکات توضیحی و تفسیری دکترین
این ماده را می‌توان تکمیل کننده ماده ۲۴۳ قانون آیین دادرسی مدنی، دانست چرا که ممکن است عدم حضور ناشی از عذری باشد.[۳]
نکات توضیحی
استماع گواهی در خارج از دادگاه توسط دادرس علی‌البدل به عمل می‌آید و انجام آن به مباشرت قاضی رسیدگی کننده به دعوا نیز بلامانع به نظر می‌رسد.[۴] استماع شهادت در منزل شاهد یا محل کار او یا هر مکان دیگر که توسط قاضی صورت می‌گیرد به معنی ادای شهادت در دادگاه است.[۵] مطابق مواد ۲۴۴ و ۲۴۵ قانون آیین دادرسی مدنی دادگاه می‌تواند از تبدیل شاهد اصل به شاهد فرع جلوگیری کند و گواهی شاهد اصل را استماع نماید.[۶]
انتقادات
این دو نوع استماع شهادت شهود یک عیبی دارد و آن این است که محکمه حاکمه با گواه تماس مستقیم پیدا نمی‌کند. در گواهی شنیدن قول شاهد آن هم به وسیله صورت مجلس‌هایی که کاملاً وضع حقیقی ادای گواهی را منعکس نمی‌کند کافی نیست، باید گواه را دید و اطلاعات او را از دهان خودش شنید تا ارزش آن معلوم شود.[۷] نکته دیگر آن که با توجه به خلاف اصل بودن اخذ گواهی گواه در منزل یا محل کار وی، در این دو مورد دادگاه تکلیفی به دعوت طرفین برای حضور در لحظه گواهی نخواهد داشت، این امر با ظاهر مواد ۲۰۰ و ۲۰۱ قانون آیین دادرسی مدنی سازگار نیست و حداقل باید مفاد شهادت به اطلاع طرفین دعوا برسد.[۸]
منابع
- ↑ علی رفیعی. روند نمای تقنینی قانون آیین دادرسی مدنی. چاپ 1. فکرسازان، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2798036
- ↑ عباس زراعت. محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران. چاپ 3. ققنوس، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 558568
- ↑ علی مهاجری. مبسوط در آیین دادرسی مدنی (جلد دوم). چاپ 1. فکرسازان، 1387. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 459620
- ↑ یوسف نوبخت. نگاهی به آیین دادرسی مدنی. چاپ 1. رادنواندیش، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 5324436
- ↑ احمدعلی حمیتی واقف. ادله اثبات دعوی. چاپ 1. حقوقدان، 1387. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1755764
- ↑ احمدعلی حمیتی واقف. ادله اثبات دعوی. چاپ 1. حقوقدان، 1387. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1755876
- ↑ احمد متین دفتری. آیین دادرسی مدنی و بازرگانی (جلد دوم). چاپ -. مجمع علمی و فرهنگی مجد، -. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2511604
- ↑ عباس زراعت. محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران. چاپ 3. ققنوس، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 559472