ماده ۲۸۱ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۸۱ قانون آیین دادرسی مدنی: سوگند باید مطابق قرار دادگاه و با لفظ جلاله (والله - بالله - تالله) یا نام خداوند متعال به سایر زبان‌ها ادا گردد و درصورت نیاز به تغلیظ دادگاه کیفیت ادای آن را از حیث زمان، مکان و الفاظ تعیین می‌نماید. در هر حال فرقی بین مسلمان و غیرمسلمان در ادای سوگند به نام خداوند متعال نخواهد بود. مراتب اتیان سوگند صورتجلسه می‌گردد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

سوگند: سوگند عبارت است از تأیید رسمی وجود یک امری توسط ذینفع در یک مرجع قضایی می‌باشد، سوگند در قانون آیین دادرسی مدنی به عنوان دلیل آمده‌است.

پیشینه

در قانون سابق عبارات مورد استفاده در سوگند مشخص نشده بود اما در آیین نامه تصریح شده بود که سوگند باید با نام خدای تعالی و صفات مختصه او باشد، غیر از نام خداوند مثل سوگند به کتب آسمانی یا نام پیغمبران یا تنها به صفات خداوند، سوگند محسوب نمی‌شود.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

در این ماده مقرر گردیده تا مراتب اتیان سوگند صورتجلسه گردد اما قانونگذار مشخص نکرده‌است که عین قسم و مفاد آن که از طرف اداکننده سوگند (حالف) بیان می‌شود، باید در صورت مجلس قید شود یا این که تنها در صورت جلسه قید گردد مراسم سوگند برگزار شد. به نظر می‌رسد متن سوگندی که خوانده ادا می‌کند؛ اعم از الفاظ و اظهاراتی که در خصوص موضوع سوگند مورد استفاده قرار می‌گیرد باید در صورت جلسه تنظیمی قید و به امضای حالف برسد. نکته‌ی دیگر آن که اعتبار سوگند به لفظی است که به زبان مجری سوگند جاری می‌شود و صرف اینکه بگوید قسم می‌خورم کفایت نمی‌کند چنانچه از رسول خدا (ص) نیز نقل شده‌است کسی که سوگند یاد می‌کند یا باید به نام خدا قسم بخورد یا سکوت اختیار کند.

همچنین، شایان ذکر است نامسلمانی که به خداوند ایمان دارد از این حیث مانند مسلمان است و به نام «الله» سوگند ادا می‌کند و در مورد کسانی که به خدا ایمان ندارند، سوگند آنان به چیزی خواهد بود مورد احترام و پرستش آنان است. برخی فقیهان معتقدند سوگند همگان باید به نام خداوند باشد چراکه سوگند به دروغ آثاری واقعی داشته و عذاب اخروی آن شامل فرد می‌شود. در مورد سوگند غیر مسلمان نیز، گفته شده که بهتر است بعد از لفظ جلاله عباراتی همچون «خالق ظلمات و نور» و «خالق هر چیز» اضافه شود تا احتمال دیگری نرود.

نکات توضیحی

سوگند باید به طریقی بیان شود و تحقق آن در ضمیر انسان ممکن نیست. بهترین طریق اعلام قسم به صورت بیان لفظی است اما در مواردی که به علت عارضه‌ای از قبیل لکنت زبان یا لال بودن، فرد سکوت می‌نماید قاضی دادگاه راساً یا به وسیله مترجم یا متخصص امر مراد وی را کشف یا عارضه را برطرف می‌نماید و چنانچه سکوت خوانده و استنکاف وی از باب تعمد و ایذاء باشد دادگاه ضمن تذکر عواقب شرعی و قانونی کتمان حقیقت سه بار به خوانده اخطار می‌نماید که در نتیجه استنکاف ناکل شناخته می‌شود.

تغلیظ قسم به سه وجه ممکن است:

1. تغلیظ از نظر مکان قسم یاد کردن مانند ادای قسم در مسجد یا اماکن متبرکه،
2. تغلیظ از نظر زمان قسم مانند موکول کردن ادای قسم به شب‌های قدر یا روزهای متبرک،
3. تغلیظ از نظر الفاظ قسم مانند اینکه حالف به جای «والله – بالله – تالله» عبارت کامل «والله الذی لا اله الا هو الرحمن الرحیم الطالب الغالب الضار النافع المدرک المهلک الذی یعلم من السر ما یعلمه من اعلانیه» را بگوید.

مطالعات فقهی

امام موسی کاظم (ع) فرمودند:«خداوند به مخلوقات خویش قسم می‌خورد اما مخلوقات وی باید فقط به نام او قسم بخورند».

امام صادق (ع) می‌فرمایند: «یهود و نصاری و مجوس هم باید با کلمه الله سوگند یاد کنند».

اگر قاضی گمان دارد که سوگند ذمی برای او بازدارنده‌تر است، می‌تواند او را به معتقدات خود سوگند دهد مشروط بر اینکه مشتمل بر حرامی نباشد (مانند آن که مسیحی را به پدر و پسر سوگند دهد که شرک است و چنان‌که در روایت علی ابن ابی طالب یهود را به تورات قسم داد).

رویه‌های قضایی

• رای شعبه حقوقی دیوان عالی کشور درباره اختلاف زوجین در نوع عقد

مقالات مرتبط

• بررسی حفظ شئون قضایی در سند بنگلور و مقررات کیفری ایران