ماده ۲۴۷ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۴۷ قانون آیین دادرسی مدنی: هر گاه گواه برای حضور در دادگاه درخواست هزینه آمد و رفت و جبران خسارت حاصل از آن را بنماید، دادگاه میزان آن را معین و استناد کننده را به تأدیه آن ملزم می‌نماید.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۲۴۶ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۲۴۸ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۴۲۵ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸

پیشینه

این ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ مشابهی ندارد. لیکن، جانشین ماده ۴۲۵ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸ می‌باشد که در آن میزان هزینه‌ها از روی تعرفه وزارت دادگستری معین می‌شد اما در این ماده تعیین میزان هزینه‌ها به دادگاه سپرده شده‌است.

نکات تفسیری دکترین

برای تعیین خسارت‌ها و هزینه رفت و آمد شاهد نیازی به تعیین کارشناس نبوده و دادگاه هزینه متعارف را مشخص نموده و به استناد کننده دستور خواهد داد آن را پرداخت کند و در صورت استنکاف وی از پرداخت به نظر می‌رسد وصول آن از اموال وی بدون رعایت تشریفات قانون اجرای احکام صورت خواهد گرفت، گواه قبل از حضور و ادای شهادت نمی‌تواند درخواست مساعده نماید. در هر حال عدم پرداخت هزینه‌ها موجب خروج گواهی از اعداد دلایل استناد کننده نخواهد شد چرا که در قانون چنین چیزی بیان نشده‌است.

انتقادات

رفت و آمد مقدمه شهادت فرض شده‌است و چون به حکم قران شهادت واجب می‌باشد لذا مقدمه‌ی آن نیز واجب است. عده ای از فقها معتقدند که مطالبه اجرت در مقابل عمل واجب جایز نمی‌باشد مخصوصاً اگر شاهدی غیر از او وجود نداشته باشد. به همین جهت ممکن است نسبت به ماده فوق ایراد شود.

نکات توصیفی هوش مصنوعی

1. دادگاه باید در صورت درخواست گواه، هزینه آمد و رفت و جبران خسارت را تعیین کند.
2. استناد کننده مسئول پرداخت هزینه‌ها و خسارت تعیین شده است.
3. گواه باید درخواست خود را به دادگاه ارائه دهد.
4. تعیین میزان هزینه و خسارت بر عهده دادگاه است.