ماده ۲۰۳ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۰۳ قانون آیین دادرسی مدنی: اگر اقرار در دادخواست یا حین مذاکره در دادگاه یا در یکی از لوایحی که به دادگاه تقدیم شده‌است به عمل آید، اقرار در دادگاه محسوب می‌شود، در غیر این صورت اقرار در خارج از دادگاه تلقی می‌شود.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۲۰۲ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۲۰۴ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۳۶۶ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸
• ماده ۳۶۶ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸

پیشینه

ماده ۳۶۶ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸ بیان می‌دارد: «اقرار اگر در حین مذاکره در دادگاه یا در یکی از لوایحی که به دادگاه داده شده‌است به عمل آید اقرار در دادگاه و الا اقرار در خارج از دادگاه می‌باشد».

مطالعات تطبیقی

در نظام حقوقی انگلوساکسون نیز اقرار به دو نوع اقرار قضایی و اقرار غیرقضایی دسته‌بندی شده‌است: اقرار قضایی اقراری است که در حضور دادگاه یا در جریان رسیدگی صورت می‌گیرد که شامل اقرار در رسیدگی‌های مقدماتی نیز می‌شود و اقرار غیرقضایی، اقراری است که در خارج از دادگاه یا در برابر هر شخص رسمی یا غیررسمی در غیر زمان رسیدگی و بازجویی صورت می‌گیرد. در قوانین لیبی و سوریه به این دو نوع اقرار تصریح شده‌است و در برخی دیگر از جمله مصر و عراق اگر چه این تقسیم ذکر نشده‌است ولی در تعریف اقرار عبارت «حضور در دادگاه» قید شده‌است.

نکات تفسیری دکترین ماده 203 قانون آیین دادرسی مدنی

به موجب این ماده در صورتی که اقرار در دادخواست یا در حین مذاکره در دادگاه یا یکی از لوایح تقدیمی صورت گیرد، اقرار در دادگاه محسوب می‌شود. برخی معتقدند اقرار در دادگاه معنای وسیع‌تری داشته و اقرار در جلسه تحقیقات و معاینه محلی که با حضور نماینده دادگاه نیز اقرار در دادگاه محسوب می‌شود. این نظر تحت تأثیر قانون آیین دادرسی مدنی فرانسه بیان شده‌است چراکه در فرانسه جلسه استنطاق را هم جلسه دادگاه می‌دانند و اقرار در آن را هم طبعاً اقرار در دادگاه می‌شناسند.

نکته‌ی دیگر آن که سنجش اعتبار اقرار خارج از دادگاه به عهده دادرس می‌باشد و طرق اثبات اقرار خارج از دادگاه همچون سایر ادله می‌باشد. به عنوان مثال در صورتی که اقرار شفاهاً باشد با شهادت شهود و در صورتی که ضمن سند عادی یا رسمی باشد می‌تواند حسب مورد مورد انکار و تردید و جعل قرار گیرد.

شایان ذکر است موارد مطرح شده در این ماده، شرایط شکلی اقرار می‌باشد که صرف رعایت شرایط شکلی موجب اعتبار اقرار نمی‌شود و رعایت سایر شرایط ماهوی اقرار نیز ضروی است، به عنوان مثال چنانچه فردی ۳۰ ساله دادخواستی به طرفیت شخصی ۲۵ ساله تقدیم نماید و ادعا کند که فرزند خوانده‌ است و خوانده در جلسه دادگاه اعتراف به ابوت خود نماید، این اقرار هیچ ارزشی ندارد.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 203 قانون آیین دادرسی مدنی

1. اقرار در دادخواست جزو اقرار در دادگاه محسوب می‌شود.
2. اقرار حین مذاکره در دادگاه به‌عنوان اقرار در دادگاه در نظر گرفته می‌شود.
3. اقرار در لوایح تقدیمی به دادگاه نیز اقرار در دادگاه است.
4. اقرار در مواردی به‌جز دادخواست، مذاکره در دادگاه و لوایح تقدیمی، به‌عنوان اقرار خارج از دادگاه تلقی می‌شود.
5. تفاوت اصلی بین اقرار در دادگاه و خارج از دادگاه بستگی به مکان و زمان اقرار دارد.

رویه های قضایی

• نظریه شماره 7/1402/528 مورخ 1402/10/24 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره اقرار خارج از دادگاه

مقالات مرتبط

• شباهت ساختاری ایراد آیین دادرسی و دادخواست ماهوی و ریشه‌های آن در اندیشه‌های استاد جعفری لنگرودی