ماده ۲۴۸ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۴۸ قانون آیین دادرسی مدنی: دادگاه می‌تواند راساً یا به درخواست هر یک از اصحاب دعوا قرار معاینه محل را صادر نماید. موضوع قرار و وقت اجرای آن باید به طرفین ابلاغ شود.

مواد مرتبط

• ماده ۲۴۷ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۲۴۹ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۴۳۶ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 248 قانون آیین دادرسی مدنی

1. دادگاه می‌تواند به صورت خودجوش یا به درخواست یکی از طرفین دعوا، قرار معاینه محل را صادر کند.
2. موضوع قرار معاینه محل باید به طور دقیق مشخص شود.
3. زمان اجرای قرار معاینه محل باید به طرفین دعوا اطلاع داده شود.
4. ابلاغ موضوع و زمان قرار به طرفین ضروری است.

رویه های قضایی

• نظریه شماره ۷/۱۴۰۲/۴۰۵ مورخ ۱۴۰۲/۰۷/۱۲ اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره عدم تصدی کارشناس برای اجرای قرارهای تحقیق و معاینه محلی

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

پیشینه

مفاد این ماده در ماده ۴۳۶ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸ بیان شده بود.

فلسفه و مبانی نظری

معاینه محل از این جهت که قاضی وقایع را لمس می‌کند و دلیل را با مشاهدات خود استحصال می‌نماید از دلایل بسیار مناسب برای کشف واقعیت دعوا می‌باشد و باعث اقناع وجدان نسبی برای قاضی می‌شود، زیرا گفته‌های طرفین و توصیف وقایع هرگز جای دیدن را نمی‌گیرند.

نکات تفسیری دکترین ماده 248 قانون آیین دادرسی مدنی

قرار معاینه محل از جمله قرارهای اعدادی است؛ یعنی با اجرای این قرار، پرونده آماده صدور رأی می‌شود و دادگاه نیز می‌تواند از آن عدول کند. در صورتی که تصدی شعبه با چند قاضی باشد، ممکن است یکی از آن‌ها معاینه را انجام دهد، طرفین دعوا باید در محل اجرای معاینه حاضر باشند، اما اگر به شکل صحیحی دعوت شوند، عدم حضور آن‌ها مانعی برای انجام قرار معاینه محل نمی‌باشد. نکته‌ی دیگر آن که، اصولاً محل رسیدگی به دلایل در دادگاه می‌باشد اما در مواردی مانند موضوع معاینه محل یا تحقیقات محلی رسیدگی خارج از دادگاه صورت می‌گیرد.

مصادیق و نمونه ها

به عنوان مثال می‌توان مراجعه قاضی به محل وقوع قتل به منظور اطلاع از کم و کیف موضوع را از مصادیق معاینه محل دانست.