ماده ۲۳۷ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۳۷ قانون آیین دادرسی مدنی: دادگاه می‌تواند برای اینکه آزادی گواه بهتر تأمین شود گواهی او را بدون حضور اصحاب دعوا استماع نماید. در این صورت پس از ادای گواهی بلافاصله اصحاب دعوا را از اظهارات گواه مطلع می‌سازد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

پیشینه

این ماده در قوانین موقتی اصول محاکمات حقوقی مصوب ۱۲۹۰ مشابهی نداشته اما در ماده ۴۲۰ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸ چنین مقرر شده بود که:«‌دادگاه می‌تواند در موقع اداء گواهی یکی از گواه‌ها به اصحاب دعوی یا یکی از آن‌ها امر بکند که از دادگاه خارج شوند برای اینکه آزادی‌ گواه بهتر تأمین شود در این صورت بعد از اداء گواهی دادگاه شخص یا اشخاص خارج شده را برگردانده و گواهی که در غیاب آن‌ها اداء شده آگاه می‌سازد».

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

آزادی گواه امری است که به گواه مربوط می‌شود بنابراین اگر دادگاه دستور خارج شدن طرفین پرونده را بدهد اما گواه با این امر مخالفت نماید یا حضور طرفین را بدون اشکال بداند به نظر می‌رسد دادگاه حق اخراج کردن طرفین را ندارد.

عده ای معتقدند قید «می‌تواند» نشان از اختیار دادرس در عمل به این ماده می‌باشد. و قسمت ابتدای این ماده از قواعد مخیره می‌باشد. اما قسمت انتهایی آن آمره است.

در صورتی که دادگاه مطابق قسمت اول این ماده گواهی شهود را بدون حضور طرفین دعوا استماع کند، عمل به قسمت انتهایی ماده یعنی اعلام فوری اظهارات گواه به طرفین ضروری است.

نکته مهمی که باید به آن توجه داشت این است که قبل از شروع گواهی گواه طرفین باید حضور داشته باشند چرا که از حقوق طرفین جرح گواه بوده و به دلالت ماده ۲۳۲ ق.ا.د. م طرفین باید قبل از شروه گواهی حضور داشته باشند تا در صورت تمایل گواه را جرح نمایند.

مقالات مرتبط

مطالعه تطبیقی اصل تناظر در حقوق ایران و انگلیس