ماده ۲۴۵ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۴۵ قانون آیین دادرسی مدنی: در صورتی که گواه در مقر دادگاه دیگری اقامت داشته باشد دادگاه می‌تواند از دادگاه محل توقف او بخواهد که گواهی او را استماع کند.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۲۴۴ قانون آیین دادرسی مدنی

توضیح واژگان

ادای شهادت: به معنی گواهی دادن بر امری می‌باشد و ادای شهادت در مقابل تحمل شهادت است.

پیشینه

مفاد این ماده در ماده ۴۱۱ ق.ا.د. م سال ۱۳۱۸ پیش‌بینی شده بود. اما این ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ مشابهی نداشته‌است.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

مفاد این ماده مبنی بر تجویز اعطاء نیابت قضایی از سوی دادگاه رسیدگی کننده به دعوا، به دادگاه محل اقامت شاهد در حوزه قضایی دیگر است.

دادگاه تکلیفی برای اعطای نیابت قضایی ندارد و خودش می‌تواند در حوزه قضایی دیگر شهادت شهود را استماع نماید، این امر را از «می‌تواند» در متن ماده می‌توان برداشت نمود.

با توجه به این ماده برای استماع گواهی شهودی که در مقر دیگری می‌باشند به علت وجود زحمت و مشقت برای شهود، استماع شهادت می‌تواند از طریق نیابت قضایی صورت گیرد. این امر در دادرسی کیفری نیز ممکن است و مختص دادرسی مدنی نمی‌باشد.

بعد از رسیدن صورتجلسه شهادت شهود دادگاه باید با تعیین جلسه طرفین را از مفاد صورتجلسه آکاه سازد.

انتقادات

حکم این ماده به صورت یک قاعده کلی در م ۲۹۰ ق.ا.د. م بیان شده بود و نیازی به تکرار آن نبوده‌است.