ماده ۲۰۱ قانون آیین دادرسی مدنی

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو

ماده ۲۰۱ قانون آیین دادرسی مدنی: تاریخ و محل رسیدگی به طرفین اطلاع داده می‌شود مگر در مواردی که قانون طریق دیگری تعیین کرده باشد. عدم حضور اصحاب دعوا مانع از اجرای تحقیقات و رسیدگی نمی‌شود.

مواد مرتبط

پیشینه

این ماده در قانون آیین دادرسی سال ۱۲۹۰ مشابهی نداشته و مفاد آن در مواد ۳۶۱ و ۳۶۲ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸ بیان شده بود.[۱]

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

در مواردی که حضور اصحاب دعوا در دادگاه ضروری است، دادگاه نمی‌تواند بدون حضور اصحاب دعوا رسیدگی خود را ادامه دهد. مانند موردی که استکتاب یا انگشت نگاری از اصحاب دعوا نیاز می‌باشد. در این موارد ضمانت اجرای عدم حضور می‌تواند خروج از اعداد دلایل باشد.[۲]

شایان ذکر است جلسه موضوع این ماده مسبوق به ماده ۲۰۰ قانون آیین دادرسی مدنی، مربوط به اختلاف طرفین در دلایل می‌باشد. در حالی که جلسه موضوع ماده ۶۴ قانون آیین دادرسی مدنی مسبوق به ارائه دادخواست است بی آنکه اختلافی در درستی دلایل ایجاد شده باشد.[۳][۴]

نکات توضیحی

اصولاً رسیدگی به دلایل اعم از اینکه باید در دادگاه انجام شود یا خارج از دادگاه، مستلزم ابلاغ تاریخ و محل رسیدگی به اصحاب دعوا است.[۵] در مورادی که ابلاغ به طرفین لازم است، عدم حضور هر یک از آنان به شرطی که ابلاغ (قانونی یا واقعی) مطابق قانون صورت گرفته باشد، مانع اجرای تحقیقات و رسیدگی دادگاه نیست.[۶]

منابع

  1. علی رفیعی. روند نمای تقنینی قانون آیین دادرسی مدنی. چاپ 1. فکرسازان، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2797808
  2. محمد درویش زاده و جعفر پوربدخشان. تعرض به سند (مفاهیم، قواعد و نحوه رسیدگی در حقوق ایران). چاپ 1. جنگل، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2316120
  3. علی عباس حیاتی. آیین دادرسی مدنی در نظم حقوقی کنونی. چاپ 2. میزان، 1390.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1249712
  4. علی مهاجری. مبسوط در آیین دادرسی مدنی (جلد دوم). چاپ 1. فکرسازان، 1387.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 458292
  5. یوسف نوبخت. نگاهی به آیین دادرسی مدنی. چاپ 1. رادنواندیش، 1393.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 5322352
  6. یوسف نوبخت. نگاهی به آیین دادرسی مدنی. چاپ 1. رادنواندیش، 1393.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 5322360