ماده ۲۸۴ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۸۴ قانون آیین دادرسی مدنی: درخواست سوگند از سوی متقاضی ممکن است شفاهی یا کتبی باشد. درخواست شفاهی در صورت مجلس نوشته شده و به امضای درخواست کننده می‌رسد و این درخواست را تا پایان دادرسی می‌توان انجام داد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۱۳۳۵ قانون مدنی

توضیح واژگان

درخواست: مصدر مرخم درخواستن است که خود از جمله به معنی استدعا کردن و خواهش کردن آمده‌است، درخواست در این مفهوم برای اینکه محقق گردد می‌بایست به صورت مکتوب درآمده یا به‌طور شفاهی مطرح شود.

پیشینه

مفاد این ماده در قوانین سال‌های ۱۲۹۰ و ۱۳۱۸ آیین دادرسی مدنی مشابهی نداشته‌است.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

درخواست سوگند می‌تواند در ضمن دادخواست راجع به دعوا یا در ضمن یکی از لوایح که راجع به دعوا به دادگاه داده می‌شود یا در دادگاه به صورت شفاهی قابل طرح می‌باشد. همچنین، شایان ذکر است که درخواست سوگند باید در زمان مقرر خود صورت گیرد؛ بنابراین، اگر خوانده نکول کند و سوگند متوجه خواهان شود، خوانده دیگر حق درخواست سوگند نخواهد داشت زیرا حق خود را برای قسم خوردن با نکول خویش ساقط کرده‌است. البته این نظر مطرح شده‌است که نکول و رد قسم به خواهان، اسقاط حق نیست بلکه اعطای نیابت به خواهان می‌باشد که قابل عدول است. همچنین، احتمال دیگر آن است که در صورت رضایت خواهان قابل عدول است. با این همه، به نظر می‌رسد که نکول همان اسقاط حق می‌باشد و قابل عدول نیست.

نکته‌ی دیگر آن که بر خلاف قانون سابق که در ماده ۱۲۹ مقرر می‌داشت:«در جلسه دادرسی هیچگونه دلیل و سند جدیدی از طرفین پذیرفته نمی‌شود»، در این ماده درخواست سوگند تا پایان دادرسی قابل طرح می‌باشد. طبع سوگند نیز چنان است که تا پایان دادرسی قابل استناد باشد زیرا مطابق ماده ۱۳۳۵ قانون مدنی توسل به آن زمانی ممکن است که دلایل دیگر موجود نباشد.

رویه‌های قضایی

• نظریه شماره 7/1400/384 مورخ 1400/06/16 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره درخواست سوگند در جهت اثبات ادعا و برائت ذمه