ماده ۲۰۰ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۰۰ قانون آیین دادرسی مدنی: رسیدگی به دلایلی که صحت آن بین طرفین مورد اختلاف و مؤثر در تصمیم نهایی باشد در جلسه دادرسی به عمل می‌آید مگر در مواردی که قانون طریق دیگری معین کرده باشد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

پیشینه

این ماده در قانون سال ۱۲۹۰ مشابهی نداشته و مفاد آن در مواد ۳۵۹ و ۳۶۰ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸ بیان شده‌است.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

شایان ذکر است در صورتی که قانون مقرر کرده باشد که به دلایل مورد اختلاف در غیر از جلسه دادرسی رسیدگی شود، این امر مشمول این ماده نخواهد بود. مانند کارشناسی برای درستی و نادرستی امری که معمولاً در بیرون از دادگاه صورت می‌گیرد.

در صورت اختلاف طرفین در مورد ادله ابرازی، چنانچه دلایل در تصمیم نهایی دادگاه مؤثر باشند، در جلسه دادرسی به آن‌ها رسیدگی خواهد شد. نکته‌ی دیگر آن که رسیدگی به دلایل از جمله به مفهوم انجام تحقیق محلی، معاینه محل، استماع گواهی گواهان، انتخاب کارشناس و … می‌باشد که علی الاصول باید توسط دادگاهی که به دعوا رسیدگی می‌نماید انجام شود.

نکات توضیحی

در صورتی که در خصوص دلیلی بین طرفین اختلاف نباشد، دادرس مدنی حق رسیدگی به آن دلیل را ندارد. همچنین، دادرس مدنی، حق تحقیق پنهانی را نیز ندارد و رسیدگی به دلیل مستلزم دعوت طرفین است.

رویه‌های قضایی

• رای دادگاه درباره اعتراض ثالث اجرایی توسط خریدار مقدم (دادنامه شماره ۹۲۰۹۹۷۰۲۲۰۱۰۰۴۳۴)

مصادیق و نمونه‌ها

برای مثال چنانچه سند ابرازی مورد ایراد جعل و انکار یا تردید طرف مقابل قرار نگیرد، موجبی برای رسیدگی وجود نداشته و بنا بر اصاله الصحه اصل بر اعتبار آن سند می‌باشد.

مقالات مرتبط

• چالش‌های اجرای دادرسی الکترونیکی در حقوق ایران از منظر ‏دادرسی عادلانه و حقوق اصحاب دعوا
• اصول حاکم بر ارزیابی قضایی شرایط عمومی ادله اثبات مدنی
• مطالعه تطبیقی اصل تناظر در حقوق ایران و انگلیس

نشست‌های علمی مرتبط

• کرسی علمی «تحلیل و نقد دادنامه دادگاه تجدیدنظر درباره اعتراض ثالث»