ماده ۱۸۸ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۱۸۸ قانون آیین دادرسی مدنی: بعد از حضور طرفین، دادگاه اظهارات آنان را استماع نموده تکلیف به سازش و سعی در انجام آن می‌نماید. در صورت عدم موفقیت به سازش تحقیقات و عدم موفقیت را در صورت مجلس نوشته به امضا طرفین می‌رساند. هر گاه یکی از طرفین یا هر دو طرف نخواهند امضا کنند، دادگاه مراتب را در صورت مجلس قید می‌کند.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۳۳ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۷۸ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۷۹ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۸۰ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۸۱ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۸۲ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۸۳ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۸۴ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۸۵ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۸۶ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۸۷ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۸۹ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۹۰ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۹۱ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۹۲ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۱۹۳ قانون آیین دادرسی مدنی

توضیح واژگان

سازش: سازش هم در معنای یک روش حل اختلاف به کار می‌رود و هم به عنوان یک قرارداد جهت حل و فصل دعاوی به کار می‌رود. همچنین، اینطور بیان شده است که سازش به مفهوم تراضی طرفین دعوی بر فیصلهٔ نزاع معین در دادگاه و با دخالت دادرسی می‌باشد. در تعریفی دیگر، چنین آمده است که توافق و تسالم دو طرف دعوی در دادگاه یا خارج از آن، به منظور از بین بردن اختلافات و پایان دادن به منازعه خویش را سازش می‌نامند.

پیشینه

این ماده جانشین ماده ۳۳۷ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸ می‌باشد.

نکات تفسیری دکترین

منظور از حضور طرفین، حضور فیزیکی آنان بوده و ارسال لایحه کفایت نمی‌کند. برای حضور در جلسه دادرسی اعزام وکیل با حق سازش کفایت می‌کند. در مورد حضور نماینده‌ای که وکیل دادگستری نمی‌باشد ابهام وجود دارد اما به نظر می‌رسد با توجه به اینکه اقدام دادگاه قضایی نبوده و همچنین با توجه به اینکه ماده ۳۳ قانون آیین دادرسی مدنی ناظر به این مورد نمی‌باشد، حضور نماینده‌ای که وکیل دادگستری نیست مانعی ندارد. نکته‌ی دیگر آن که، در صورت عدم حصول سازش باید اظهارات طرفین و عدم موافقت در صورت مجلس قید شده و به امضای طرفین برسد و در صورت امتناع هر یک از آنان این امر در صورت مجلس قید خواهد شد.

همچنین شایان ذکر است با جمع مواد ۱۸۸ و ۱۹۰ قانون آیین دادرسی مدنی این نتیجه حاصل می‌گردد که در موارد ذیل انجام سازش بین طرفین ممکن نخواهد بود:

1. عدم حضور طرفین،
2. حضور طرفین اما عدم حصول سازش،
3. عدم حضور و عدم ارسال لایحه توسط خواندهٔ سازش،
4. عدم حضور خواندهٔ سازش و اکتفای وی به ارائهٔ لایحه مبنی بر اعلام آمادگی برای سازش،
5. عدم حضور خواندهٔ سازش و اکتفای وی به ارائهٔ لایحه مبنی بر مخالفت صریح با سازش.

در نهایت، باید توجه داشت که مهارت و قریحه دادرسی برای نزدیک کردن اصحاب دعوا به سازش نکته مهمی می‌باشد. بنابراین، دستگاه قضایی باید حتی المقدور دادرسین تازه‌کار و تندخو را برای رسیدگی به درخواست سازش تعیین ننماید تا این امر مطلوب اجتماعی به سرانجام برسد. در هر حال باید رسیدگی به درخواست سازش به گونه‌ای باشد که آنقدر طولانی نشود که موجب بلاتکلیفی و معطلی طرفین شود.

انتقادات

درخواست سازش از دادگاه‌های ایران معمول و مرسوم نبوده و امری متروک شده می‌باشد و مقررات ماده ۱۸۶ تا ۱۹۳ قانون آیین دادرسی مدنی که در قانون سابق نیز وجود داشته از مواد بلااستفاده این قانون می‌باشد.

نکات توصیفی هوش مصنوعی

1. دادگاه موظف است پس از حضور طرفین، اظهارات آنها را بشنود.
2. دادگاه بعد از استماع اظهارات، تلاش برای سازش بین طرفین انجام می‌دهد.
3. در صورت عدم موفقیت در سازش، دادگاه این موضوع را در صورت‌جلسه ثبت می‌کند.
4. صورت‌جلسه عدم موفقیت در سازش باید به امضای طرفین برسد.
5. در صورتی که یکی از طرفین یا هر دو از امضای صورت‌جلسه خودداری کنند، دادگاه باید این موضوع را در صورت‌جلسه قید کند.