ماده ۲۲۴ قانون آیین دادرسی مدنی

ماده ۲۲۴ قانون آیین دادرسی مدنی: می‌توان کسی را که خط یا مهر یا امضا یا اثر انگشت منعکس در سند به او نسبت داده شده‌است، اگر در حال حیات باشد، برای استکتاب یا اخذ اثر انگشت یا تصدیق مهر دعوت نمود. عدم حضور یا امتناع او از کتابت یا زدن انگشت یا تصدیق مهر می‌تواند قرینه صحت سند تلقی شود.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۲۲۳ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۲۲۵ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۲۲۶ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۲۲۷ قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده ۲۲۸ قانون آیین دادرسی مدنی

توضیح واژگان

استکتاب: یعنی کسی را به نوشتن خواستن، یعنی از کسی بخواهند چند خطی بنویسد، در اصطلاحات قضایی دادگاه به کسی که منکر انتساب سند به خود می‌باشد دستور می‌دهد تا چند خطی بنویسد تا کارشناسان نوشته‌ها را مقایسه نموده و صحت ادعا را بررسی کنند.

پیشینه

مفاد این ماده ذیل ماده ۳۶۵ قوانین موقتی اصول محاکمات حقوقی مصوب ۱۲۹۰ و همچنین ماده ۳۹۸ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 1318 بیان شده بود.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

خودداری از نوشتن یا حاضر نشدن به منظور استکتاب، در موردی که قرار لازم برای آن صادر شده‌است، از قرائن مثبت جهت رد انکار مدعی می‌باشد. در این خصوص، باید توجه داشت که اماره صحت برای اسنادی است که با اثر انگشت یا امضا تأیید شده‌اند، اسنادی که با مهر ممهور شده‌اند را نمی‌توان به قرینه عدم ابراز مهر، صحیح فرض نمود.

نکات توضیحی

قرار استکتاب نیز مانند قرار رسیدگی به اصالت سند از قرارهای اعدادی است و برای اجرای آن وقت تعیین می‌شود و مخاطب باید شخصاً در دادگاه حاضر شود. عموماً این چنین است که استکتاب در حالات مختلف، در صورتجلسه دادگاه به عمل می‌آید. شایان ذکر است که قرینه گرفتن عدم حضور منتسب‌الیه مبنی بر فرض تقصیر اوست و به همین جهت، برای رهایی از آن باید ثابت شود تقصیری رخ نداده‌است.

رویه‌های قضایی

• رای دادگاه درباره اعتبار صرف مهر در اسناد عادی (دادنامه شماره ۹۴۰۹۹۷۰۲۲۲۸۰۰۹۴۰)

مقالات مرتبط

ضمانت اجرای نقض حسن نیت در آیین دادرسی مدنی ایران با مطالعه تطبیقی در اصول آیین دادرسی مدنی فراملی