ماده ۲۳۲ قانون آیین دادرسی مدنی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
هر یک از طرفین دعوا که متمسک به گواهی شده‌اند، باید گواهان خود را در زمانی که دادگاه تعیین کرده حاضر و معرفی نمایند. | '''ماده ۲۳۲ قانون آیین دادرسی مدنی''': هر یک از [[اصحاب دعوا|طرفین دعوا]] که متمسک به [[شهادت|گواهی]] شده‌اند، باید [[شاهد|گواهان]] خود را در زمانی که [[دادگاه]] تعیین کرده حاضر و معرفی نمایند. | ||
* {{زیتونی|[[ماده ۲۳۱ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده قبلی]]}} | |||
* {{زیتونی|[[ماده ۲۳۳ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده بعدی]]}} | |||
== مواد مرتبط == | |||
* [[ماده ۲۳۳ قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
* [[ماده ۵۱ قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
*[[ماده ۲۳۰ قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
* [[ماده ۲۳۱ قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
*[[ماده ۲۳۵ قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
*[[ماده ۲۳۶ قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
*[[ماده ۲۴۲ قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
*[[ماده ۲۴۳ قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
تشخیص لزوم حضور شاهدی که در پرونده دیگر در محضر دادگاه ادای شهادت نموده‌است و در پرونده مطروحه به آن استناد شده با دادگاه می‌باشد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوقی کنونی|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=572148|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=مهاجری|چاپ=1 | == نکات تفسیری دکترین ماده 232 قانون آیین دادرسی مدنی == | ||
پس از [[احضار]] گواهان در صورتی که شهود در دادگاه حاضر نشوند و دلیل دیگری هم وجود نداشته باشد، دادگاه حکم به رد دعوا می‌دهد و صدور [[قرار رد دعوا]] وجهه قانونی ندارد و صدور [[قرار استماع شهادت شهود]] در حقیقت ورود در [[رسیدگی ماهوی]] می‌باشد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=559392|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=3}}</ref> نکته‌ی دیگر آن که، تشخیص لزوم حضور شاهدی که در پرونده دیگر در محضر دادگاه ادای شهادت نموده‌است و در پرونده مطروحه به آن استناد شده با [[دادگاه]] می‌باشد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوقی کنونی|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=572148|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=مهاجری|چاپ=1}}</ref> | |||
همچنین، شایان ذکر است با توجه به تکلیف مندرج در بند ۶ [[ماده ۵۱ قانون آیین دادرسی مدنی]]، اصولاً تمسک به گواهی گواهان بعد از تقدیم [[دادخواست]] وجهه قانونی ندارد اما منعی هم برای آن بیان نشده است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=559384|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=3}}</ref> | |||
== نکات توضیحی ماده 232 قانون آیین دادرسی مدنی == | |||
زمانی که هر یک از طرفین دعوا به گواهی گواهان استناد نمایند، دادگاه زمان معین برای استماع شهادت شهود را ضمن قرار استماع گواهی و رسیدگی به اصحاب دعوا [[ابلاغ]] می‌نماید. در این اخطاری قید می‌شود که گواهان خود را همراه آورده تا در وقت مقرر پس از احراز [[هویت]] آنان دادگاه گواهی آنان را استماع نماید.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=نگاهی به آیین دادرسی مدنی|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=رادنواندیش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=5324208|صفحه=|نام۱=یوسف|نام خانوادگی۱=نوبخت|چاپ=1}}</ref> شایان ذکر است که دادگاه بدون استناد اصحاب دعوا حق احضار گواهان را ندارد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=نقش دادرس در اثبات دعوای مدنی|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2120928|صفحه=|نام۱=علیرضا|نام خانوادگی۱=نوجوان|چاپ=1}}</ref> | |||
== نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 232 قانون آیین دادرسی مدنی == | |||
{{هوش مصنوعی (ماده)}} | |||
# طرفین دعوا که به گواهی استناد می‌کنند، مسئول معرفی و حضور گواهان خود هستند. | |||
# دادگاه زمان مشخصی را برای معرفی و حضور گواهان تعیین می‌نماید. | |||
# عدم معرفی و حضور گواهان در زمان مقرر ممکن است به ضرر طرفی باشد که به گواهی استناد کرده است. | |||
# مسؤولیت معرفی گواهان بر عهده طرفین دعوا است، نه دادگاه. | |||
== رویه های قضایی == | |||
* [[رای دادگاه درباره تجدیدنظرخواهی از قرار توقف دادرسی (دادنامه شماره ۹۲۰۹۹۷۰۲۲۴۶۰۰۵۹۳)]] | |||
* [[رای دادگاه درباره اثر اقامه دعوای اعسار از پرداخت محکومه به در اثبات مدیونیت و شرایط شهود معارض (دادنامه شماره ۹۴۰۹۹۷۰۲۲۰۲۰۱۷۷۵)]] | |||
* [[نظریه شماره 7/1401/1113 مورخ 1402/04/16 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره تجدید جلسه رسیدگی به علت عدم توانایی خواهان در حاضر کردن گواه]] | |||
== انتقادات == | == انتقادات == | ||
دادگاه در این ماده تکلیف معرفی و حاضر نمودن شهود را به عهده کسی که به گواهی گواهان استناد | دادگاه در این ماده تکلیف معرفی و حاضر نمودن شهود را به عهده کسی که به گواهی گواهان استناد نماید، گذاشته است. هر چند این تکلیف برای اصحاب دعوا مبتنی بر [[قاعده البینه علی المدعی]] می‌باشد اما در جامعه کنونی و در عصر حاضر ادا شهادت جایگاه و تکلیف اجتماعی به خود گرفته و نوعی تشریک مساعی با دادگاه در کشف حقیقت می‌باشد. حتی در قوانینی که بر اساس آزادی کامل افراد وضع گردیده‌است، احضار و [[جلب]] شهود مجاز شناخته شده‌است. بنابراین، واگذاری حاضر کردن شهود به خواهان امری بسیار مشکل و گاه باعث انصراف خواهان از دعوا می‌گردد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=بایسته‌های ادله اثبات|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=نگاه بینه|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2451292|صفحه=|نام۱=بهرام|نام خانوادگی۱=بهرامی|چاپ=2}}</ref> | ||
== مقالات مرتبط == | |||
== منابع | * [[بررسی ارزش اثباتی شهادت زنان و حکمت آن]] | ||
{{پانویس}} | == منابع == | ||
{{پانویس|۲}} | |||
{{مواد قانون آیین دادرسی مدنی}} | |||
[[رده:مواد قانون آیین دادرسی مدنی]] | |||
[[رده:دادرسی نخستین]] | |||
[[رده:رسیدگی به دلایل]] | |||
[[رده:تکالیف اصحاب دعوا]] | |||
[[رده:شهادت]] | |||
{{DEFAULTSORT:ماده 1160}} | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۳۴
ماده ۲۳۲ قانون آیین دادرسی مدنی: هر یک از طرفین دعوا که متمسک به گواهی شده‌اند، باید گواهان خود را در زمانی که دادگاه تعیین کرده حاضر و معرفی نمایند.
مواد مرتبط
- ماده ۲۳۰ قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده ۲۳۱ قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده ۲۳۵ قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده ۲۳۶ قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده ۲۴۲ قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده ۲۴۳ قانون آیین دادرسی مدنی
نکات تفسیری دکترین ماده 232 قانون آیین دادرسی مدنی
پس از احضار گواهان در صورتی که شهود در دادگاه حاضر نشوند و دلیل دیگری هم وجود نداشته باشد، دادگاه حکم به رد دعوا می‌دهد و صدور قرار رد دعوا وجهه قانونی ندارد و صدور قرار استماع شهادت شهود در حقیقت ورود در رسیدگی ماهوی می‌باشد.[۱] نکته‌ی دیگر آن که، تشخیص لزوم حضور شاهدی که در پرونده دیگر در محضر دادگاه ادای شهادت نموده‌است و در پرونده مطروحه به آن استناد شده با دادگاه می‌باشد.[۲]
همچنین، شایان ذکر است با توجه به تکلیف مندرج در بند ۶ ماده ۵۱ قانون آیین دادرسی مدنی، اصولاً تمسک به گواهی گواهان بعد از تقدیم دادخواست وجهه قانونی ندارد اما منعی هم برای آن بیان نشده است.[۳]
نکات توضیحی ماده 232 قانون آیین دادرسی مدنی
زمانی که هر یک از طرفین دعوا به گواهی گواهان استناد نمایند، دادگاه زمان معین برای استماع شهادت شهود را ضمن قرار استماع گواهی و رسیدگی به اصحاب دعوا ابلاغ می‌نماید. در این اخطاری قید می‌شود که گواهان خود را همراه آورده تا در وقت مقرر پس از احراز هویت آنان دادگاه گواهی آنان را استماع نماید.[۴] شایان ذکر است که دادگاه بدون استناد اصحاب دعوا حق احضار گواهان را ندارد.[۵]
نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 232 قانون آیین دادرسی مدنی
 | محتوای مندرج در این قسمت توسط هوش مصنوعی تولید شده است. |
- طرفین دعوا که به گواهی استناد می‌کنند، مسئول معرفی و حضور گواهان خود هستند.
- دادگاه زمان مشخصی را برای معرفی و حضور گواهان تعیین می‌نماید.
- عدم معرفی و حضور گواهان در زمان مقرر ممکن است به ضرر طرفی باشد که به گواهی استناد کرده است.
- مسؤولیت معرفی گواهان بر عهده طرفین دعوا است، نه دادگاه.
رویه های قضایی
- رای دادگاه درباره تجدیدنظرخواهی از قرار توقف دادرسی (دادنامه شماره ۹۲۰۹۹۷۰۲۲۴۶۰۰۵۹۳)
- رای دادگاه درباره اثر اقامه دعوای اعسار از پرداخت محکومه به در اثبات مدیونیت و شرایط شهود معارض (دادنامه شماره ۹۴۰۹۹۷۰۲۲۰۲۰۱۷۷۵)
- نظریه شماره 7/1401/1113 مورخ 1402/04/16 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره تجدید جلسه رسیدگی به علت عدم توانایی خواهان در حاضر کردن گواه
انتقادات
دادگاه در این ماده تکلیف معرفی و حاضر نمودن شهود را به عهده کسی که به گواهی گواهان استناد نماید، گذاشته است. هر چند این تکلیف برای اصحاب دعوا مبتنی بر قاعده البینه علی المدعی می‌باشد اما در جامعه کنونی و در عصر حاضر ادا شهادت جایگاه و تکلیف اجتماعی به خود گرفته و نوعی تشریک مساعی با دادگاه در کشف حقیقت می‌باشد. حتی در قوانینی که بر اساس آزادی کامل افراد وضع گردیده‌است، احضار و جلب شهود مجاز شناخته شده‌است. بنابراین، واگذاری حاضر کردن شهود به خواهان امری بسیار مشکل و گاه باعث انصراف خواهان از دعوا می‌گردد.[۶]
مقالات مرتبط
منابع
- ↑ عباس زراعت. محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران. چاپ 3. ققنوس، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 559392
- ↑ علی مهاجری. قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوقی کنونی. چاپ 1. فکرسازان، 1390. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 572148
- ↑ عباس زراعت. محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران. چاپ 3. ققنوس، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 559384
- ↑ یوسف نوبخت. نگاهی به آیین دادرسی مدنی. چاپ 1. رادنواندیش، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 5324208
- ↑ علیرضا نوجوان. نقش دادرس در اثبات دعوای مدنی. چاپ 1. جنگل، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2120928
- ↑ بهرام بهرامی. بایسته‌های ادله اثبات. چاپ 2. نگاه بینه، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2451292