ماده ۳۹۰ قانون آیین دادرسی کیفری: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
Abozarsh12 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Abozarsh12 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{مواد قانون آیین دادرسی کیفری}} | {{مواد قانون آیین دادرسی کیفری}} | ||
[[رده:مواد قانون آیین دادرسی کیفری]] | |||
[[رده:دادگاه‌های کیفری، رسیدگی و صدور رای]] | |||
[[رده:رسیدگی در دادگاه کیفری یک]] | |||
[[رده:مقامات رسیدگی]] | |||
نسخهٔ ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۵۵
ماده ۳۹۰ قانون آیین دادرسی کیفری:قرار عدم صلاحيت از طرف دادستان و قرارهاي مذكور در بند ( پ ) ماده قبل از طرف دادستان و شاكي يا مدعي خصوصي قابل تجديدنظر است . در صورت نقض اين قرار ، پرونده براي طرح مجدد در جلسه مقدماتي و انجام ساير وظايف به دادگاه كيفري يك اعاده مي شود .
نکات توضیحی تفسیری دکترین
مرجع تجدید نظر از قرار های موضوع این ماده دیوان عالی کشور است.[۱]
انتقادات
عده این به این امر که در این ماده از عبارت «قرار های مذکور در بند پ» استفاده شده در حالی که در این بند صرفاً از قرار موقوفی تعقیب یاد شده است، انتقاد کرده اند.[۲]
منابع
- ↑ علی خالقی. نکته ها در قانون آیین دادرسی کیفری (ویرایش جدید). چاپ 12. شهردانش، 1397. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6278620
- ↑ صادق سلیمی و امین بخشی زاده اهری. تحلیل ماده به ماده قانون آیین دادرسی کیفری 1392 در مقایسه با قوانین سابق. چاپ 1. جنگل، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6278624