ماده ۴۵ قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۴۵ قانون آیین دادرسی کیفری: جرم در موارد زیر مشهود است:

الف - در مرئی و منظر ضابطان دادگستری واقع شود یا مأموران یاد شده بلافاصله در محل وقوع جرم حضور یابند یا آثار جرم را بلافاصله پس از وقوع مشاهده کنند.

ب - بزه دیده یا دو نفر یا بیشتر که ناظر وقوع جرم بوده‌اند، حین وقوع جرم یا بلافاصله پس از آن، شخص معینی را به عنوان مرتکب معرفی کنند.

پ - بلافاصله پس از وقوع جرم، علائم و آثار واضح یا اسباب و ادله جرم در تصرف متهم یافت شود یا تعلق اسباب و ادله یاد شده به متهم محرز گردد.

ت - متهم بلافاصله پس از وقوع جرم، قصد فرار داشته یا در حال فرار باشد یا بلافاصله پس از وقوع جرم دستگیر شود.

ث - جرم در منزل یا محل سکنای افراد، اتفاق افتاده یا در حال وقوع باشد و شخص ساکن، در همان حال یا بلافاصله پس از وقوع جرم، ورود مأموران را به منزل یا محل سکنای خود درخواست کند.

ج - متهم بلافاصله پس از وقوع جرم، خود را معرفی کند و وقوع آن را خبر دهد.

چ - متهم ولگرد باشد و در آن محل نیز سوء شهرت داشته باشد.

تبصره ۱ - چنانچه جرائم موضوع بندهای (الف)، (ب)، (پ) و (ت) ماده (۳۰۲) این قانون به صورت مشهود واقع شود، در صورت عدم حضور ضابطان دادگستری، تمام شهروندان می‌توانند اقدامات لازم را برای جلوگیری از فرار مرتکب جرم و حفظ صحنه جرم به عمل آورند.

تبصره ۲ - ولگرد کسی است که مسکن و مأوای مشخص و وسیله معاش معلوم و شغل یا حرفه معینی ندارد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۳۰۲ قانون آیین دادرسی کیفری
• ماده ۴۴ قانون آیین دادرسی کیفری
• ماده ۴۶ قانون آیین دادرسی کیفری

توضیح واژگان

جرم مشهود آن هنگامی است که در شرف وقوع است یا زمان اندکی از وقوع آن گذشته‌است، چنان‌که آثار و ادله جرم اثبات و انتساب آن را به فاعل ممکن می‌کند، در حالی که جرم غیرمشهود به جرمی گفته می‌شود که از زمان ارتکاب آن مدتی گذشته‌است و برای اثبات آن به شهود آنی دسترسی نیست.

نکات تفسیری دکترین ماده 45 قانون آیین دادرسی کیفری

از نظر مدت فاصله زمانی میان وقوع جرم و کشف آن، جرایم به دو دسته مشهود و غیر مشهود تقسیم می‌شوند.در این باره در بندهای هفت‌گانه این ماده، تنها قسمت اول بند الف، جرم مشهود واقعی بوده و سایر موارد در حکم مشهود است.گفتنی است کلمه «بلافاصله» که در غالب بندهای این ماده به کار رفته‌است عرفی بوده نه اینکه پس از گذشت دو یا چند روز بعد از وقوع جرم، موضوع را به ضابطین اطلاع دهند.ضمناً جرم ارتکاب یافته توسط شخص ولگرد به دلیل آنکه دستگیری چنین متهمی با طی کردن مراحل و تشریفات دادرسی با مانع رو به رو می‌شود، بر این فرض است که مشهود است و چاره ای جز دستگیری متهم نیست.همچنین هرچند در تبصره این ماده، شهروندان عادی به‌طور محدود برخی اختیارات ضابطان دادگستری را دارند، ولی گزارش امر توسط آنان، اعتبار گزارش ضابطان را ندارد.ضمناً مصادیق جرایم غیرمشهود قابل احصا نیست، در واقع هر جرمی که مشهود نباشد، غیرمشهود است.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 45 قانون آیین دادرسی کیفری

1. جرم مشهود زمانی است که در مرئی و منظر ضابطان قضایی صورت گیرد یا آنها به سرعت در محل حاضر و آثار جرم را مشاهده کنند.
2. اگر بزه‌دیده یا دو نفر یا بیشتر شخصی را به عنوان مرتکب بلافاصله پس از وقوع جرم معرفی کنند، جرم مشهود تلقی می‌شود.
3. وقتی علائم جرم یا اسباب و ادله بلافاصله پس از وقوع جرم در تصرف متهم پیدا شود، جرم مشهود است.
4. اگر متهم بلافاصله پس از وقوع جرم قصد فرار داشته یا در حال فرار باشد، جرم مشهود است.
5. وقوع جرم در منزل یا محل سکونت و درخواست ورود مأموران توسط ساکن، جرم را مشهود می‌کند.
6. اگر متهم بلافاصله پس از وقوع جرم خود را معرفی و جرم را اطلاع دهد، جرم مشهود محسوب می‌شود.
7. ولگرد بودن متهم و سوء شهرت در محل جرم هم می‌تواند جرم را به عنوان مشهود در نظر بگیرد.
8. شهروندان می‌توانند در جرائم مشهود موضوع برخی جرائم خاص در صورت عدم حضور ضابطان قضایی، اقدامات لازم برای جلوگیری از فرار مرتکب و حفظ صحنه جرم را انجام دهند.
9. تعریف ولگرد به عنوان کسی که مسکن، شغل یا وسیله معاش معلوم ندارد.

رویه های قضایی

• نظریه شماره 7/98/671 مورخ 1398/11/08 اداره کل حقوقی قوه قضاییه
• نظریه شماره 7/93/0963 مورخ 1393/04/23 اداره کل حقوقی قوه قضاییه
• نظریه شماره 2402/95/7 مورخ 1395/09/28 اداره کل حقوقی قوه قضاییه
• نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه شماره ۷/۹۳/۹۶۳ مورخ ۱۳۹۳/۰۴/۲۳: سؤال _ آیا در اجرای بند ث ماده ۴۵ قانون آیین دادرسی کیفری جدید فقط بزه دیده می‌تواند ورود مأموران را درخواست کند یا افراد دیگر ساکن در آن محل مثل همسایه‌ها در یک ساختمان آپارتمانی چنین اختیاری دارند؟ پاسخ: منظور از شخص ساکن، در بند ث ماده ۴۵ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ کلیه افرادی است که در محل مورد نظر در ماده (منزل یا محل سکنای افراد) به صورت دائم یا موقت سکونت دارند، اعم از این که بزه دیده واقع شده باشند یا خیر اما افرادی نظیر همسایگان در مجتمع‌های آپارتمانی و نظائر آن را شامل نمی‌گردد و فرض قضیه در اینجا تنها شامل آن قسمتی از آپارتمان می‌گردد که اختصاص به سکونت افراد ذی‌ربط دارد اما بدیهی است که چنانچه جرم در مشاعات اماکن مسکونی نظیر پارکینگ، حیاط و مانند آن رخ دهد، کلیه افرادی که در این اماکن به اعتبار سکونت در قسمت اختصاصی سهیم می‌باشند، ساکن شناخته شده و مشمول شخص ساکن مذکور در بند ث ماده ۴۵ قانون یادشده می‌باشند.
• نظریه شماره 7/99/118 مورخ 1399/02/29 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره امکان رسیدگی قاضی به پرونده در فرض مشاهده جرم توسط وی و استناد بر مشاهدات خود

پایان نامه و رساله های مرتبط

• جرم مشهود در حقوق ایران با نگرشی در حقوق فرانسه

مقالات مرتبط

• نگاهی به نتایج نقش‌آفرینی تعامل پلیس و رسانه در عرصۀ سیاست کیفری در ایران
• توقیف مرتکب جرم توسط شهروندان
• تناسب در قرارهای تأمین کیفری