ماده ۱۳۴ قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۱۳۴ قانون آیین دادرسی کیفری:از تمام آثار قابل انتقال موجود در صحنه جرم كه در كشف جرم مؤثر است بايد به ميزان لازم برداشت و به نحوي مهر و موم نمود كه در معرض تلف نباشد .

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

فلسفه و مبانی نظری ماده

بسیاری از جرم شناسان و حقوقدانان بزرگ، یکی از دلایل شکست پرونده های قتل را بی دقتی در بررسی صحنه جرم می دانند.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

جلوگیری از محو آثار جرم نیازمند مداخله سریع مقامات قضایی، پزشکی قانونی و نیروی انتظامی است. آثار درخور انتقال شامل آلات ارتکاب جرم و نیز منی، لباس و هرچیز دیگری است که می تواند اثبات وقوع جرم و یا شناسایی مرتکبین را تسهیل کند.از جمله آثار مهم در صحنه جرم خون است که بررسی دقیق آن می تواند در کشف جرم موثر باشد. لذا در مرحله اول باید بررسی کرد که آیا لکه های خون موجود در صحنه جرم، لکه خون انسان است یا حیوان؟ در مرحله بعد باید خون مایع را با وسیله ای نظیر سرنگ یا قطره چکان جمع آوری نمود. در فرض مایع نبودن خون باید در زیر نور آفتاب ( نه با گرمای مصنوعی) خشک شود. ترشحات بدنی دیگری نظیر منی، بزاق، عرق، استفراغ و ... لازم است تا حد ممکن حفظ شوند. از مایعات قابل تجزیه نیز باید به میزان لزوم در ظرفی ریخته و مهر و موم شوند. این عمل باید به نحوی صورت پذیرد که موجب تضییع یا تفریط شیء نشود.تشخیص قابل تجزیه بودن یا نبودن مایعات با متخصص است. همچنین در خصوص اشیاء تحصیل شده گروهی معتقد به لزوم قرض رسید به صاحب آن هستند.

رویه قضایی

به موجب بخشنامه شماره 1/80/16918-80/9/5 کاربرد آزمایش DNA و چگونگی استفاده قضات از این روش علمی به مراجع قضایی ابلاغ گشته است.