ماده ۱۳۵ قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۱۳۵ قانون آیین دادرسی کیفری: هرگاه ادله وقوع جرم ، مواردي از قبيل مايعات ريخته شده و غير قابل انتقال از محل باشد ، تا جمع آوري آنها ، بازپرس براي حفظ ادله ياد شده اقدام مي كند و اگر لازم بداند محل را قفل يا مهر و موم مي كند و حفاظت آنها را به ضابط دادگستري مي سپارد .

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

پیشینه

سابقاً ماده 109 قانون آیین دادرسی کیفری (مصوب 1378) در این خصوص وضع شده بود.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

از جمله آثار مهم در صحنه جرم خون است که بررسی دقیق آن می تواند در کشف جرم موثر باشد. لذا در مرحله اول باید بررسی کرد که آیا لکه های خون موجود در صحنه جرم، لکه خون انسان است یا حیوان؟ در مرحله بعد باید خون مایع را با وسیله ای نظیر سرنگ یا قطره چکان جمع آوری نمود. در فرض مایع نبودن خون باید در زیر نور آفتاب ( نه با گرمای مصنوعی) خشک شود. ترشحات بدنی دیگری نظیر منی، بزاق، عرق، استفراغ و ... لازم است تا حد ممکن حفظ شوند. از مایعات قابل تجزیه نیز باید به میزان لزوم در ظرفی ریخته و مهر و موم شوند.این عمل باید به نحوی صورت پذیرد که موجب تضییع یا تفریط شیء نشود.تشخیص قابل تجزیه بودن یا نبودن مایعات با متخصص است. لذا در صورتی که مایعات مذکور از قبیل رنگ، اسید، خون یا منی باشند لازم است کارشناس برای برداشت یا معاینه آن ها در همان محل وارد عمل شود. همچنین در خصوص اشیاء تحصیل شده گروهی معتقد به لزوم قرض رسید به صاحب آن هستند.

آلات و ادوات جرم باید شماره گذاری و ممهور شده و حفظ شده و به صاحبان آن ها رسید داده شود.

رویه قضایی

به موجب نظریه 7/6392-1378/12/8 مستحفظ در حد امین عهده دار نگهداری آثار و علایم جرم است. هرگونه بزه ارتکابی علیه وی یا از سوی وی مشمول مقررات عمومی جزایی است.