ماده ۵۲۲ قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۵۲۲ قانون آیین دادرسی کیفری: در صورتی که مداوای محکوم به حبس در خارج از زندان ضروری باشد، قاضی اجرای احکام کیفری، مدت زمان مورد نیاز برای مداوا را با توجه به نظر پزشکی قانونی تعیین می‌کند و با اخذ تأمین متناسب، اجرای حبس را به تعویق می‌اندازد و هرگاه محکومٌ علیه تأمین متناسب ندهد، معالجه وی در بیمارستان تحت نظر ضابطان صورت می‌گیرد و مدت معالجه جزء محکومیت وی محسوب می‌شود.

تبصره - مفاد این ماده از جهت اعزام برای مداوای سایر افرادی که در حبس به سر می‌برند، نیز اجراء می‌شود.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۵۲۱ قانون آیین دادرسی کیفری
• ماده ۵۲۳ قانون آیین دادرسی کیفری
• ماده ۹۹ آیین نامه زندان‌ها
• ماده ۴۸۵ قانون آیین دادرسی کیفری

آیین نامه، بخش نامه و دستورالعمل های مرتبط

بر اساس ماده ۹۹ آیین نامه زندان‌ها، اعزام زندانی بیمار به بیمارستان جز در موارد اضطراری نیازمند مجوز مقام قضایی است و در چنین مواردی مدت اقامت زندانی بیمار در بیمارستان جزء مدت حبس وی به‌شمار می‌آید.

توضیح واژگان

عبارت «سایر افرادی» که در تبصره این ماده ذکر شده، متهمین تحت قرار بازداشت یا قرارهای تأمین دیگر یا محکومان مالی را در برمی‌گیرد.همچنین مطابق ماده ۴۸۵ قانون آیین دادرسی کیفری: «معاونت اجرای احکام کیفری به تعداد لازم قاضی اجرای احکام کیفری، مددکار اجتماعی، مأمور اجراء و مأمور مراقبتی در اختیار دارد.

تبصره - قاضی اجرای احکام کیفری باید حداقل سه سال سابقه خدمت قضائی داشته باشد.»

عده ای معتقدند که مقصود از قاضی اجرای احکام کیفری، دادیار است نه بازپرس، چرا که در عمل نیز دادستان‌ها از دادیاران برای اجرای احکام استفاده می‌کنند.

با توجه به اهمیت مرحله اجرای احکام، لازم است قاضی اجرای احکام، حداقل سه سال سابقه کار قضایی داشته باشد،چرا که به کارگیری نیروهای کم تجربه‌تر می‌تواند مشکلات عملی فراوانی را در مرحله اجرای احکام ایجاد کند.

نکات تفسیری دکترین ماده 522 قانون آیین دادرسی کیفری

مطابق با متن این ماده، مدت زمانی که فرد محکوم به حبس تحت مراقبت مأمورین در بیمارستان می‌باشد، جزئی از مدت محکومیت قبلی وی به‌شمار می‌آید.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 522 قانون آیین دادرسی کیفری

1. در صورت نیاز به مداوای محکوم به حبس در خارج از زندان، قاضی اجرای احکام کیفری مسئول تعیین مدت زمان مورد نیاز برای مداوا است.
2. نظر پزشکی قانونی در تعیین مدت زمان مداوا مؤثر است.
3. قاضی می‌تواند اجرای حبس را با اخذ تأمین متناسب به تعویق بیندازد.
4. اگر محکوم نتواند تأمین متناسب بدهد، معالجه در بیمارستان با نظارت ضابطان انجام می‌شود.
5. مدت زمان معالجه به عنوان بخشی از مدت محکومیت محسوب می‌شود.
6. تبصره ماده برای اعزام سایر افراد محبوس برای مداوا به کار می‌رود.

رویه های قضایی

• نظریه شماره 7/98/1115 مورخ 1398/08/18 اداره کل حقوقی قوه قضاییه
• نظریه شماره 7/97/3033 مورخ 1398/07/16 اداره کل حقوقی قوه قضاییه
• نظریه شماره 7/96/938 مورخ 1396/04/28 اداره کل حقوقی قوه قضاییه
• نظریه شماره 7/96/2513 مورخ 1396/10/20 اداره کل حقوقی قوه قضاییه
• نظریه شماره 7/1401/1185 مورخ 1401/11/23 اداره کل حقوقی قوه قضاییه در مورد دستور توقف اجرای حکم قطعی
• نظریه شماره 1186/95/7 مورخ 1395/05/19 اداره کل حقوقی قوه قضاییه

مقالات مرتبط

• مبانی عدم تحمل کیفر؛ چالش‌های فراروی آن در اجرای حکم با رویکردی بر حقوق کیفری انگلیس