ماده ۱۳۴ قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۱۳۴ قانون آیین دادرسی کیفری: از تمام آثار قابل انتقال موجود در صحنه جرم که در کشف جرم مؤثر است باید به میزان لازم برداشت و به نحوی مهر و موم نمود که در معرض تلف نباشد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

آیین نامه‌ها، بخشنامه‌ها و دستورالعمل‌های مرتبط

به موجب بخشنامه شماره ۱/۸۰/۱۶۹۱۸–۸۰/۹/۵ کاربرد آزمایش DNA و چگونگی استفاده قضات از این روش علمی به مراجع قضایی ابلاغ گشته‌است.

فلسفه و مبانی نظری ماده

بسیاری از جرم شناسان و حقوقدانان بزرگ، یکی از دلایل شکست پرونده‌های قتل را بی دقتی در بررسی صحنه جرم می‌دانند.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

جلوگیری از محو آثار جرم نیازمند مداخله سریع مقامات قضایی، پزشکی قانونی و نیروی انتظامی است. آثار درخور انتقال شامل آلات ارتکاب جرم و نیز منی، لباس و هر چیز دیگری است که می‌تواند اثبات وقوع جرم یا شناسایی مرتکبین را تسهیل کند.از جمله آثار مهم در صحنه جرم، خون است که بررسی دقیق آن می‌تواند در کشف جرم مؤثر باشد؛ لذا در مرحله اول باید بررسی کرد که آیا لکه‌های خون موجود در صحنه جرم، لکه خون انسان است یا حیوان، در مرحله بعد باید خون مایع را با وسیله ای نظیر سرنگ یا قطره چکان جمع‌آوری نمود. در فرض مایع نبودن خون باید در زیر نور آفتاب (نه با گرمای مصنوعی) خشک شود، ترشحات بدنی دیگر نظیر منی، بزاق، عرق، استفراغ و … لازم است تا حد ممکن حفظ شوند. از مایعات قابل تجزیه نیز باید به میزان لزوم در ظرفی ریخته و مهر و موم شوند. این عمل باید به نحوی صورت پذیرد که موجب تضییع یا تفریط شیء نشود.تشخیص قابل تجزیه بودن یا نبودن مایعات با متخصص است. همچنین در خصوص اشیاء تحصیل شده گروهی معتقد به لزوم قرض رسید به صاحب آن هستند.

نکات توضیحی

مایعات هرچند اندکِ موجود در صحنه جرم می توانند به پلیس کمک کنند که با انتقال DNA آن ها به بانک DNA شناسایی مجرم تسهیل شود.

مقالات مرتبط

• رسیدگی به اتهام از طریق ویدئوکنفرانس
• نقد و بررسی دستور نگهداری متهمتحتنظر در مقررات دادرسی ایران