ماده ۲۴۸ قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۲۴۸ قانون آیین دادرسی کیفری: مدت اعتبار قرار منع خروج از کشور شش ماه و قابل تمدید است. در صورتی که مدت مندرج در دستور منع خروج منقضی شود، این دستور خود به خود منتفی است و مراجع مربوط نمی‌توانند مانع از خروج شوند.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

پیشینه

سابقاً در ماده ۱۳۳ قانون آیین دادرسی کیفری (مصوب ۱۳۷۸)، قرار منع خروج از کشور به عنوان یکی از قرارهای تأمین کیفری شناسایی شده بود، اما در قانون جدید، این قرار را در زمره قرارهای نظارت قضایی تلقی کرده‌اند.

مواد مرتبط

• ماده ۲۴۷ قانون آیین دادرسی کیفری
• ماده ۲۴۹ قانون آیین دادرسی کیفری
• ماده ۱۳۳ قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور کیفری مصوب ۱۳۷۸
• ماده 188 قانون آیین دادرسی مدنی

نکات تفسیری دکترین ماده 248 قانون آیین دادرسی کیفری

مقصود از عبارت «این دستور خود به خود منتفی است و مراجع مربوط نمی‌توانند مانع از خروج شوند.» آن است که دستور مجدد مقام قضایی برای رفع ممنوع الخروجی پس از انقضاء شش ماه نیاز نیست.

بر خلاف گذشته که مدت اعتراض به این قرار بیست روز در نظر گرفته شده بود، بر اساس قانون جدید در صورت انقضاء مدت مندرج در دستور منع خروج از کشور، این دستور خود به خود منتفی است.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 248 قانون آیین دادرسی کیفری

1. مدت اعتبار قرار منع خروج از کشور شش ماه است.
2. قرار منع خروج از کشور قابل تمدید است.
3. در صورت انقضای مدت مقرر در دستور منع خروج، این دستور به طور خودکار منتفی می‌شود.
4. پس از انقضای مدت، مراجع مربوط نمی‌توانند مانع خروج فرد شوند.

رویه های قضایی

• نظریه شماره 7/1401/1058 مورخ 1401/11/09 اداره کل حقوقی قوه قضاییه در مورد مدت زمان قرار نظارت قضایی

مقالات مرتبط

بررسی تطبیقی مفهوم آزادی در منشور حقوق شهروندی و اعلامیه جهانی حقوق بشر