ماده 25 قانون کار: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
Abozarsh12 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
(اضافه کردن مقالات مرتبط) |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
تبصره - رسیدگی به اختلافات ناشی از نوع این قراردادها در صلاحیت هیات‌های تشخیص و حل اختلاف است. | تبصره - رسیدگی به اختلافات ناشی از نوع این قراردادها در صلاحیت هیات‌های تشخیص و حل اختلاف است. | ||
== مقالات مرتبط == | |||
* [[بررسی قانون کار و سیاست اشتغال]] | |||
*{{زیتونی|[[ماده 24 قانون کار|مشاهده ماده قبلی]]}} | *{{زیتونی|[[ماده 24 قانون کار|مشاهده ماده قبلی]]}} | ||
*{{زیتونی|[[ماده 26 قانون کار|مشاهده ماده بعدی]]}} | *{{زیتونی|[[ماده 26 قانون کار|مشاهده ماده بعدی]]}} | ||
نسخهٔ ۸ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۲۴
ماده 25 قانون کار: هر گاه قرارداد کار برای مدت موقت و یا برای انجام کار معین، منعقد شده باشد هیچ یک از طرفین به تنهایی حق فسخ آن را ندارد.
تبصره - رسیدگی به اختلافات ناشی از نوع این قراردادها در صلاحیت هیات‌های تشخیص و حل اختلاف است.