ماده 46 قانون کار
ماده 46 قانون کار: به کارگرانی که به موجب قرارداد یا موافقت بعدی به ماموریتهای خارج از محل خدمت اعزام می‌شوند فوق‌العاده ماموریت تعلق می‌گیرد.این فوق‌العاده نباید کمتر از مزد ثابت یا مزد مبنای روزانه کارگران باشد همچنین کارفرما مکلف است وسیله یا هزینه رفت و برگشت آنها را تامین نماید.
تبصره - ماموریت به موردی اطلاق می‌شود که کارگر برای انجام کار حداقل ۵۰ کیلومتر از محل کارگاه اصلی دور شود و یا ناگزیر باشد حداقل یک شب در محل ماموریت توقف نماید.
مواد مرتبط
نکات توضیحی، تفسیری دکترین
مأموریت های موضوع این ماده اصولاً برای انجام کار در زمان های عرفاً کوتاه بوده و مأموریت های دراز مدت(مثلاً برای چند سال) از مصادیق ماده مذکور محسوب نمیگردد. با این وجود در مورد مأموریت های اخیر الذکر، بنظر می رسد طول مدت مأموریت و شرایط آن با توافق طرفین تعیین شده و چنانچه رضایت کارگر به انجام مأموریت و دریافت ما به ازاء آن جلب شده باشد به لحاظ مقررات قانون کار اشکالی موجود نخواهد بود.[۱]
نکات توضیحی
در صورتی که در مأموریت کارگر، غیر از وسیله رفت و برگشت، محل خواب و غذا نیز از طرف کارفرما تأمین شود آیا باز هم حق مأموریت را باید پرداخت کرد؟ظاهراً پرداخت فوق العاده مأموریت برای تأمین این گونه هزینه هاست ولی چون قانون در این مورد ساکت است بنظر میرسد علیرغم تأمین این هزینه ها از طرف کارفرما، کارگر استحقاق دریافت این فوق العاده را نیز خواهد داشت مگر این که آیین نامه های استخدامی کارگاه ترتیب دیگری معین کرده و مفاد آن مورد موافقت کارگر نیز باشد.[۲]
مقالات مرتبط
منابع
- ↑ احمد رفیعی. قانون کار در نظم حقوقی کنونی (دفتر پنجم حقوق کار-محشای قانون کار). چاپ 1. نگاه بینه، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4536232
- ↑ محمد سلمان طاهری. قانون کار در نظم حقوق کنونی ایران. چاپ 2. میزان، 1388. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4200168