ماده 117 قانون کار: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''ماده 117 قانون کار''': کارآموزی توام با کار نوجوانان تا سن ۱۸ سال تمام (موضوع ماده ۸۰ این قانون) در صورتی مجاز است که از حدود توانایی آنان خارج نبوده و برای سلامت و رشد جسمی و روحی آنان مضر نباشد.» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ماده 117 قانون کار''': کارآموزی توام با کار نوجوانان تا سن ۱۸ سال تمام (موضوع ماده ۸۰ این قانون) در صورتی مجاز است که از حدود توانایی آنان خارج نبوده و برای سلامت و رشد جسمی و روحی آنان مضر نباشد. | '''ماده 117 قانون کار''': [[کارآموز|کارآموزی]] توام با کار نوجوانان تا سن ۱۸ سال تمام (موضوع [[ماده 80 قانون کار|ماده ۸۰]] این قانون) در صورتی مجاز است که از حدود توانایی آنان خارج نبوده و برای سلامت و رشد جسمی و روحی آنان مضر نباشد. | ||
*{{زیتونی|[[ماده 116 قانون کار|مشاهده ماده قبلی]]}} | |||
*{{زیتونی|[[ماده 118 قانون کار|مشاهده ماده بعدی]]}} | |||
== مواد مرتبط == | |||
* [[ماده 80 قانون کار]] | |||
== توضیح واژگان == | |||
[[کارآموز]]: به شخصی که [[فن]] یا حرفه ای را فرا می گیرد، کارآموز گفته می شود. بنابر [[ماده 112 قانون کار]]، کارآموزان دو دسته هستند. دسته اول؛ اشخاصی که به جهت یادگرفتن حرفه یا افزایش مهارت در مراکز کارآموزی آموزش می بینند. دسته دوم؛ اشخاصی که بر اساس [[قرارداد]] کارآموزی، برای یاد گرفتن حرفه ای خاص برای مدت معینی که بیش از سه سال نباشد، در کارگاهی معین به کارآموزی همراه با کار مشغول هستند و حداقل سن آن ها 15 سال و حداکثر 18 سال می باشد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق کار (علمی و کاربردی) به انضمام مباحثی از بیمه های تأمین اجتماعی کارگران)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6651508|صفحه=|نام۱=غلامرضا|نام خانوادگی۱=موحدیان|چاپ=4}}</ref> | |||
== نکات توضیحی == | |||
علیرغم آنکه مقنن برای کارآموز نوجوان به جهت کارگر بودن مقرراتی وضع نموده است، نگران سلامت جسمی و روحی وی نیز بوده و بر توانایی آن ها بر کار و کارآموزی تأکید بیشتری داشته است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون کار در نظم حقوق کنونی ایران|ترجمه=|جلد=|سال=1388|ناشر=میزان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4200512|صفحه=|نام۱=محمد|نام خانوادگی۱=سلمان طاهری|چاپ=2}}</ref> درخصوص کارآموزی توأم با کار برای افراد مذکور در ماده فوق الذکر لازم به ذکر است که این امر زمانی مجاز است که از حدود توانایی های آن ها خارج نباشد و به رشد جسمی و روحی آن ها صدمه ای وارد نکند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق کار و نحوه عملی رسیدگی به شکایات دعاوی و جرایم در قانون کار|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=خرسندی|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=3119592|صفحه=|نام۱=منصور|نام خانوادگی۱=اباذری فومشی|چاپ=2}}</ref> از تسهیلاتی که مقنن برای کارآموزان درنظر گرفته است می توان به موارد ذیل اشاره نمود: | |||
* ضرورت آزمایش های پزشکی در بدو استخدام و همچنین تکرار سالیانه ی آنها | |||
* لزوم تناسب نوع کار با توانایی های کارگر نوجوان | |||
* ممنوعیت ارجاع کار اضافی و همچنین کار در شب | |||
* ممنوعیت ارجاع کارهای سخت و زیان آور و خطرناک | |||
* ممنوعیت حمل بار با دست بیش از حد مجاز و بدون استفاده از وسایل مکانیکی | |||
* ممنوعیت اشتغال به کارهایی که به علت ماهیت کار و یا محیطی که کار در آن انجام به جهت سلامتی یا اخلاق کارآموزان نوجوان.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون کار در نظم حقوق کنونی ایران|ترجمه=|جلد=|سال=1388|ناشر=میزان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4200504|صفحه=|نام۱=محمد|نام خانوادگی۱=سلمان طاهری|چاپ=2}}</ref> | |||
== منابع == | |||
{{پانویس}}{{مواد قانون کار}} | |||
[[رده:آموزش و اشتغال]] | |||
[[رده:کارآموز و مراکز کارآموزی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۵۳
ماده 117 قانون کار: کارآموزی توام با کار نوجوانان تا سن ۱۸ سال تمام (موضوع ماده ۸۰ این قانون) در صورتی مجاز است که از حدود توانایی آنان خارج نبوده و برای سلامت و رشد جسمی و روحی آنان مضر نباشد.
مواد مرتبط
توضیح واژگان
کارآموز: به شخصی که فن یا حرفه ای را فرا می گیرد، کارآموز گفته می شود. بنابر ماده 112 قانون کار، کارآموزان دو دسته هستند. دسته اول؛ اشخاصی که به جهت یادگرفتن حرفه یا افزایش مهارت در مراکز کارآموزی آموزش می بینند. دسته دوم؛ اشخاصی که بر اساس قرارداد کارآموزی، برای یاد گرفتن حرفه ای خاص برای مدت معینی که بیش از سه سال نباشد، در کارگاهی معین به کارآموزی همراه با کار مشغول هستند و حداقل سن آن ها 15 سال و حداکثر 18 سال می باشد.[۱]
نکات توضیحی
علیرغم آنکه مقنن برای کارآموز نوجوان به جهت کارگر بودن مقرراتی وضع نموده است، نگران سلامت جسمی و روحی وی نیز بوده و بر توانایی آن ها بر کار و کارآموزی تأکید بیشتری داشته است.[۲] درخصوص کارآموزی توأم با کار برای افراد مذکور در ماده فوق الذکر لازم به ذکر است که این امر زمانی مجاز است که از حدود توانایی های آن ها خارج نباشد و به رشد جسمی و روحی آن ها صدمه ای وارد نکند.[۳] از تسهیلاتی که مقنن برای کارآموزان درنظر گرفته است می توان به موارد ذیل اشاره نمود:
- ضرورت آزمایش های پزشکی در بدو استخدام و همچنین تکرار سالیانه ی آنها
- لزوم تناسب نوع کار با توانایی های کارگر نوجوان
- ممنوعیت ارجاع کار اضافی و همچنین کار در شب
- ممنوعیت ارجاع کارهای سخت و زیان آور و خطرناک
- ممنوعیت حمل بار با دست بیش از حد مجاز و بدون استفاده از وسایل مکانیکی
- ممنوعیت اشتغال به کارهایی که به علت ماهیت کار و یا محیطی که کار در آن انجام به جهت سلامتی یا اخلاق کارآموزان نوجوان.[۴]
منابع
- ↑ غلامرضا موحدیان. حقوق کار (علمی و کاربردی) به انضمام مباحثی از بیمه های تأمین اجتماعی کارگران). چاپ 4. فکرسازان، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6651508
- ↑ محمد سلمان طاهری. قانون کار در نظم حقوق کنونی ایران. چاپ 2. میزان، 1388. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4200512
- ↑ منصور اباذری فومشی. حقوق کار و نحوه عملی رسیدگی به شکایات دعاوی و جرایم در قانون کار. چاپ 2. خرسندی، 1387. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3119592
- ↑ محمد سلمان طاهری. قانون کار در نظم حقوق کنونی ایران. چاپ 2. میزان، 1388. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4200504