ماده ۲۰۱ قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۲۰۱ قانون آیین دادرسی کیفری: بازپرس برای شاکی، مدعی خصوصی، متهم، شاهد و مطلعی که ناشنوا است یا قدرت تکلم ندارد، فرد مورد وثوقی که توانایی بیان مقصود را از طریق اشاره یا وسایل فنی دیگر دارد، به عنوان مترجم انتخاب می‌کند. مترجم باید سوگند یاد کند که راستگویی و امانتداری را رعایت کند. چنانچه افراد مذکور قادر به نوشتن باشند، منشی شعبه سؤال را برای آنان می‌نویسد تا به‌طور کتبی پاسخ دهند.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۲۰۰ قانون آیین دادرسی کیفری
• ماده ۲۰۲ قانون آیین دادرسی کیفری

• لازم است برای شناخت مسئول پرداخت هزینه‌های مترجم به ماده ۵۶۰ قانون آیین دادرسی کیفری مراجعه شود.
• ماده 368 قانون آیین دادرسی کیفری

توضیح واژگان

مطلع را باید فردی دانست که از طریق مشاهده یا سایر حواس خود، جرم را ندیده یا ادراک نکرده‌است، اما در خصوص وقوع آن اطلاعاتی دارد.

پیشینه

سابقاً حکم این ماده، در ماده ۲۰۴ قانون آیین دادرسی کیفری (مصوب ۱۳۷۸) پیش‌بینی شده بود.

نکات تفسیری دکترین ماده 201 قانون آیین دادرسی کیفری

لزوم نگارش اظهارات افراد ناشنوا و لال بوسیله منشی دادگاه از تأسیسات جدید قانونگذار است که در قسمت اخیر این ماده بیان شده‌است.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 201 قانون آیین دادرسی کیفری

1. بازپرس مسئول انتخاب مترجم برای افراد ناشنوا یا دارای مشکل در تکلم است.
2. مترجم باید مورد وثوق و توانمند در بیان مقصود از طریق اشاره یا وسایل فنی باشد.
3. مترجم موظف است قبل از انجام وظیفه، سوگند به راستگویی و امانتداری یاد کند.
4. اگر افراد توانایی نوشتن داشته باشند، منشی شعبه می‌تواند سؤال را به صورت کتبی نوشته و پاسخ را به طور کتبی دریافت کند.
5. افراد مشمول این ماده شامل شاکی، مدعی خصوصی، متهم، شاهد و مطلع هستند.

مقالات مرتبط

• اصل هم ترازی حقوق اصحاب دعوا در فرایند دادرسی های کیفری
• دادرسی ترافعی در پرتو بزه دیده شناسی اولیه در حقوق ایران و اسناد بین المللی