ماده ۳۲۹ قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۳۲۹ قانون آیین دادرسی کیفری: شهود نباید پس از ادای شهادت بدون اذن دادگاه متفرق شوند.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۳۲۸ قانون آیین دادرسی کیفری
• ماده ۳۳۰ قانون آیین دادرسی کیفری

توضیح واژگان

«شهادت» آن است که از چیزی خبر داده شود و ممکن است به صورت کتبی یا شفاهی انجام شود.همچنین شهادت یعنی اخبار صحیح از وقوع امری به منظور ثبوت آن در جلسه دادگاه.

گفتنی است «شاهد» نیز شخصی است که دادگاه، علم به شاهد گرفتن او در هنگام وقوع جرم دارد یا اینکه احقاق حق یا تحقیق متوقف به شهادت اوست و حتی می‌توانند به نظریه کارشناسان اعتراض کنند.

مقصود از «متفرق شدن شهود» نیز، خروج آن‌ها از دادگاه و دادگستری است؛ لذا مقصود ممنوعیت جدا شدن شهود از یکدیگر نیست.ضمنا «اذن» در لغت یعنی اعلام، اباحه و رخصت، دستور، اجازه، اراده، اطاعت، علم.

اذن در اصطلاح نیز دارای دو معنای ذیل است:

الف: به از بین رفتن منع قانونی، توسط مقنن یا شخصی معین، به نفع اشخاصی معلوم یا نامشخص را اذن گویند.

ب: به موافقت مالک، جهت تصرف دیگری در مال او، اذن گویند.

نکات تفسیری دکترین

در موارد اخذ شهادت انفرادی، دادگاه ممکن است پس از تحقیق از یکی از شهود، شاهد را از دادگاه خارج نموده و شاهد دیگر را فراخواند.مقصود ماده فوق این است که در چنین مواردی بعد از تحقیق انفرادی از هر شاهد آن‌ها نباید سالن یا دادگاه را ترک کنند، چرا که ممکن است بعد از تحقیق از شاهد دیگر لزوم مراجعه به شهود پیشین احراز شود.همچنین گروهی دیگر علت این ماده را پیشگیری از تبانی شهود با یکدیگر یا اصحاب دعوا می‌دانند، اما پرسش گروهی دیگر این است که این ممنوعیت در متفرق شدن تا چه زمانی به طول می‌انجامد؟ در قوانین سایر کشورها این مدت محدود به همان جلسه دادرسی است.

نکات توصیفی هوش مصنوعی

1. شهود باید پس از ادای شهادت در دادگاه بمانند.
2. ترک محل دادگاه توسط شهود نیاز به اجازه دادگاه دارد.
3. حفظ نظم و کنترل بر شهود از وظایف دادگاه است.
4. حضور مداوم شهود تا زمان اتمام فرآیند قانونی ضروری است.
5. نظارت دادگاه بر شهود به منظور جلوگیری از تداخل و بحث‌های خارج از جلسه.