ماده 51 قانون کار

ماده 51 قانون کار: ساعت کار در این قانون مدت زمانی است که کارگر نیرو یا وقت خود را به منظور انجام کار در اختیار کارفرما قرار می‌دهد. به غیر از‌ مواردی که در این قانون مستثنی شده است ساعات کار کارگران در شبانه روز نباید از ۸ ساعت تجاوز نماید.

‌تبصره ۱ - کارفرما با توافق کارگران، نماینده یا نمایندگان قانونی آنان می‌تواند ساعات کار را در بعضی از روزهای هفته کمتر از میزان مقرر و در دیگر‌روزها اضافه بر این میزان تعیین کند به شرط آن که مجموع ساعات کار هر هفته از ۴۴ ساعت تجاوز نکند.

‌تبصره ۲ - در کارهای کشاورزی کارفرما می‌تواند با توافق کارگران نماینده یا نمایندگان قانونی آنان ساعات کار در شبانه روز با توجه به کار، عرف و‌فصول مختلف تنظیم نماید.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• اصل 43 قانون اساسی
• ماده 50 قانون کار
• ماده 52 قانون کار

نکات توضیحی، تفسیری دکترین

این ماده راجع به حداکثر هشت ساعت کار در شبانه روز برای کارگاه های کوچک حذف و بند هشت ماده سه تصویب نامه به شرح زیر جایگزین آن شده است:

((مدت کار روزانه کارگران بر اساس توافق طرفین تعیین میگردد مشروط بر اینکه مدت کار در هفته از 44 ساعت و در چهار هفته متوالی از 176 ساعت تجاوز ننماید.

قانونگذار ما بر اساس دستورات شرعی و قراردادهای بین المللی مانند مقاوله نامه ی 1953 سازمان بین المللی کار، هشت ساعت کار در روز و چهل و چهار ساعت در هفته را ساعت کار در حالت عادی، اعلام کرده است اما ماده بعدی این زمان را در کارهای سخت و زیان آور و زیر زمینی به شش ساعت در روز و سی وشش ساعت در هفته، تقلیل داده و تخلف از آن، ضمانت اجرا کیفری به همراه دارد.

نکات توضیحی

از دیدگاه حقوق کار، منظور از مدت کار اوقاتی است که شخص به انجام کاری برای دیگری و در برابر مزد، اشتغال دارد.این مفهوم روزهایی از سال، ماه، هفته و ساعاتی از شبانه روز را که بدین امر اختصاص می یابد شامل میشود.روشن است که از این لحاظ اوقاتی که یک فرد به امور خاص زندگی خود می پردازد و بر اساس ذوق و تمایل خویش صرف فعالیتی می نماید که نتیجه آن ارضاء شخصی اوست در قلمرو مدت کار واقع نمی شوند.

مقالات مرتبط

• ملاک تمییز کارگر از کارمند در نظام حقوقی ایران
• تحلیل حقوقی و اندازه گیری کاستی های کار شایسته در ایران