ماده 172 قانون کار

ماده 172 قانون کار: کار اجباری با توجه به ماده ۶ این قانون به هر شکل ممنوع است و متخلف علاوه بر پرداخت اجرت‌المثل کار انجام یافته و جبران‌ خسارت، با توجه به شرایط و امکانات خاطی و مراتب جرم به حبس از ۹۱ روز تا یک سال و یا جریمه نقدی معادل ۵۰ تا ۲۰۰ برابر حداقل مزد روزانه‌ محکوم خواهد شد هر گاه چند نفر به اتفاق یا از طریق یک موسسه، شخصی را به کار اجباری بگمارند هر یک از متخلفان به مجازاتهای فوق محکوم و‌مشترکاً مسئول پرداخت اجرت‌المثل خواهند بود. مگر آن که مسبب اقوی از مباشر باشد، که در این صورت مسبب شخصاً مسئول است.

‌تبصره - چنانچه چند نفر به طور جمعی به کار اجباری گمارده شوند، متخلف یا متخلفین علاوه بر پرداخت اجرت‌المثل، با توجه به شرایط و‌امکانات خاطی و مراتب جرم به حداکثر مجازات مذکور در این ماده محکوم خواهند شد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

کار اجباری، جرمی مهم است که توجه جامعه جهانی را به خود جلب نموده و از انجا که با برده داری و تبعیض نژادی، ارتباط نزدیک دارد، مورد تقبیح و سرزنش بین المللی قرار گرفته است. کنفرانس عمومی سازمان بین المللی کار در چهلمین اجلاسیه خود که در تاریخ پنجم ژوئن 1957 در ژنو منعقد گردید، مقاوله نامه ای را با عنوان «مقاوله نامه شماره 105 در خصوص منع کار اجباری» به تصویب رسانید و دولت ایران نیز براساس قانون «اجازه الحاق دولت ایران به مقاوله نامه بین المللی منع کار اجباری مصوب 10/8/1337» ، این مقاوله نامه را امضا کرده است.

مقالات مرتبط

تحلیلی بر استثنائات منع کار اجباری در قوانین موضوعه ایران و مقاوله نامه شماره 29 سازمان بین المللی کار