ماده ۳۶۷ قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۳۶۷ قانون آیین دادرسی کیفری: دادگاه برای شاکی، مدعی خصوصی، متهم و شاهدی که قادر به سخن گفتن به زبان فارسی نیست، مترجم مورد وثوق از بین مترجمان رسمی و در صورت عدم دسترسی به او، مترجم مورد وثوق دیگری تعیین می‌کند. مترجم باید سوگند یاد کند که راستگویی و امانتداری را رعایت کند. عدم اتیان سوگند سبب عدم پذیرش ترجمه مترجم مورد وثوق نیست.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

مترجم را یکی از اقسام کارشناسان دانسته‌اند که باید شرایط کارشناس را دارا بوده و نیز امکان رد وی به لحاظ جهات رد کارشناس وجود دارد.

پیشینه

سابقاً ماده ۲۰۳ قانون آیین دادرسی کیفری (مصوب ۱۳۷۸) در خصوص امکان رد مترجم از سوی متهم و مدعی خصوصی وضع شده بود.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

از جمله دلایل اهمیت تعیین مترجم، در لزوم تفهیم اتهام به متهم و شناساندن ماهیت افعال مجرمانه وی است، از این رو در فرض بیگانه بودن طرفین و نیز متهم و عدم آگاهی آنان از زبان فارسی، اخذ کمک از مترجم مورد وثوق ضروری است.عده ای وظیفهٔ تحقیق از شاکی یا متهم ناشنوا به وسیله اشخاص دیگر را از وظایف رئیس دادگاه دانسته‌اند.

گروهی با استناد به مواد سابق، جهات رد مترجم را همان جهات رد شاهد دانسته‌اند.

رویه‌های قضایی

دیوان عالی کشور، فرجام خواهی متهمی که به زبان فارسی آشنا نبوده و به سه سال حبس با اعمال شاقه در خصوص اتهام به ایراد جرح منتهی به فوت محکوم شده بود به لحاظ اینکه بازجویی بدون دخالت مترجم بوده حکم را نقض و رسیدگی مجدد را به شعبهٔ دیگر دادگاه واگذار نمود. پس از رسیدگی مجدد متهم محکوم به سه ماه حبس با اعمال شاقه گردید که فرجام خواهی مجدد محکوم در دیوان به لحاظ اینکه حکم مزبور با رعایت اصول و قواعد صادره شده بود مورد تأیید واقع نگردید. (رای شماره ۳۷ مورخ 30/1/15)