ماده 142 قانون کار: تفاوت میان نسخه‌ها
Abozarsh12 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
*{{زیتونی|[[ماده 143 قانون کار|مشاهده ماده بعدی]]}} | *{{زیتونی|[[ماده 143 قانون کار|مشاهده ماده بعدی]]}} | ||
== مقالات مرتبط == | == مقالات مرتبط == | ||
[[حق اعتصاب در دوران پاندمی کرونا در نظام حقوقی ایران و بین‌الملل]] | |||
* [[حق اعتصاب در دوران پاندمی کرونا در نظام حقوقی ایران و بین‌الملل]] | |||
* [[درآمدی بر نظام حقوقی اعتصاب در بخش خصوصی (فرانسه، انگلستان و ایران)]] | |||
{{مواد قانون کار}} | {{مواد قانون کار}} | ||
[[رده:مذاکرات و پیمان های دسته جمعی کار]] | [[رده:مذاکرات و پیمان های دسته جمعی کار]] | ||
نسخهٔ ۲۲ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۱۵
ماده 142 قانون کار: در صورتی که اختلاف نظر در مورد مواد مختلف این قانون و یا پیمانهای قبلی و یا هر یک از موضوعات مورد درخواست طرفین برای‌انعقاد پیمان جدید، منجر به تعطیل کار ضمن حضور کارگر در کارگاه و یا کاهش عمدی تولید از سوی کارگران شود، هیات تشخیص موظف است بر‌اساس در خواست هر یک از طرفین اختلاف و یا سازمانهای کارگری و کارفرمایی، موضوع اختلاف را سریعاً مورد رسیدگی قرار داده و اعلام نظر نماید.
تبصره - در صورتی که هر یک از طرفین پیمان دسته‌جمعی نظر مذکور را نپذیرد می‌تواند ظرف مدت ده روز از تاریخ اعلام نظر هیات تشخیص (موضوع ماده ۱۵۸) به هیات حل اختلاف مندرج در فصل نهم این قانون مراجعه و تقاضای رسیدگی و صدور رای نماید.
هیات حل اختلاف پس از دریافت تقاضا فوراً به موضوع اختلاف در پیمان دسته جمعی رسیدگی و رای خود را نسبت به پیمان دسته‌جمعی کار اعلام می‌کند.