ماده 11 قانون کار
ماده 11 قانون کار: طرفین می‌توانند با توافق یکدیگر مدتی را به نام دوره آزمایشی کار تعیین نمایند. در خلال این دوره هر یک از طرفین حق دارد، بدون اخطار قبلی و بی‌آنکه الزام به پرداخت خسارات داشته باشد، رابطه کار را قطع نماید. در صورتی که قطع رابطه کار از طرف کارفرما باشد وی ملزم به پرداخت حقوق تمام دوره آزمایشی خواهد بود و چنانچه کارگر رابطه کار را قطع نماید کارگر فقط مستحق دریافت حقوق مدت انجام کار خواهد بود.
تبصره - مدت دوره آزمایشی باید در قرارداد کار مشخص شود. حداکثر این مدت برای کارگران ساده و نیمه ماهر یک ماه و برای کارگران ماهر و دارای تخصص سطح بالا سه ماه می‌باشد.
مواد مرتبط
توضیح واژگان
دوره آزمایشی: طرفین قرارداد کار دوره ای را بین خود توافق میکنند که در این دوره کارگر با کار خود آشنا میشود و با توجه به شناخت کار میتواند تصمیم بگیرد که کار برای او مناسب است یا خیر، از آن طرف کارفرما نیز صلاحیت و شایستگی های کارگر را می سنجد.[۱]
پیشینه
موضوعی تحت عنوان دوره آزمایشی کار در قانون کار 1337 وجود ندارد. البته در باب قرارداد مدت معین مطالبی مشابه با ماده مذکور در قانون فعلی و در ماده 32 این قانون بیان شده است: «هر گاه قرارداد کار برای مدت معین و یا برای انجام کار معین منعقد شده باشد هیچ یک از طرفین به تنهایی حق فسخ آن را ندارد مگر در‌مواردی که در متن قرارداد پیش‌بینی شده باشد. هر یک از طرفین که در غیر موارد مذکور در فوق قرارداد را فسخ نماید مکلف به جبران خسارت طرف دیگر خواهد بود.».
نکات توضیحی
در این ماده قانون کار، همچنان کارگر مورد حمایت بوده است و در صورتی که از کار انصراف دهد، تمام حقوق و مزایا کار های انجام شده را حق دارد دریافت کند و همچنین اگر کارفرما او را اخراج کند، کارگر حق دریافت حقوق و وظایف کار خود را دارد.[۲]
مقالات مرتبط
منابع
- ↑ سیدعزت اله عراقی. حقوق کار (جلد اول). چاپ 1. سمت، 1391. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3494292
- ↑ منصور اباذری فومشی. حقوق کار و نحوه عملی رسیدگی به شکایات دعاوی و جرایم در قانون کار. چاپ 2. خرسندی، 1387. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3118948